Ο δήμαρχος της Αθήνας και, επίσημα πλέον, διεκδικητής της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ Χάρης Δούκας είπε σε τηλεοπτική του συνέντευξη ότι, σε περίπτωση που εκλεγεί, δεν θα κρατάει δύο καρπούζια στην ίδια μασχάλη (το δημαρχιακό και το κομματικό) αλλά ένα μεγάλο. Μωρέ είτε ένα είτε δύο, είναι άτιμο το καρπούζι. Πολύ άτιμο. Το απόλυτο καλοκαιρινό φρούτο είναι και το πιο δύσκολα διαχειρίσιμο σε συνθήκες καλοκαιριού. Τεράστιο, βαρύ και πολύ δύσκολο στη μεταφορά. Δεν το βαστάει η σακούλα, αγκαλιά πρέπει να το πάρεις για να το κουμαντάρεις, μην πω ότι πρέπει να του ψιθυρίσεις και γλυκόλογα για να μη σου μπατάρει, μη σου γλιστρήσει.
Και άντε ότι το φτάνεις μέχρι την κουζίνα σου. Χασαπομάχαιρο θέλεις μετά για να το κόψεις και μεγάλη δεξιοτεχνία για να το κάνεις σωστά και συμμετρικά. Εν τω μεταξύ, η κουζίνα έχει γίνει πεδίο μάχης. Τεράστιες και βαριές φλούδες, κόκκινα ζουμιά που τρέχουν παντού, κουκούτσια που σου ξεφεύγουν δεξιά και αριστερά. Μέχρι να προλάβεις να τα πετάξεις, οι μύγες έχουν κάνει πάρτι. Θέλεις μια ολόκληρη σακούλα σκουπιδιών για να καθαρίσεις το πεδίο μάχης και άντε μετά κουβάλα την στον κάδο. Και ύστερα αρχίζει ο αγώνας με τα τάπερ και τα ράφια του ψυγείου. Να το βάλεις σε ένα ή σε δύο; Πώς τα βολεύεις καλύτερα χωρίς να «πληγώσεις» τις ντομάτες, τα τυριά, τα ροδάκινα, τα γεμιστά που φιλοξενούνται εκεί μέσα. Και μετά απ’ όλα αυτά να σου βγει και μάπα το καρπούζι. Γι’ αυτό το λέω. Ατιμο φρούτο, πολύ άτιμο.
Βέβαια, τόσο άτιμο όσο η πολιτική δεν είναι. Διότι πες ότι σου βγαίνει μάπα το καρπούζι, κάνεις την καρδιά σου πέτρα, το πετάς και παίρνεις ένα πεπόνι που είναι πιο ματζάβαλο. Τον πολιτικό τον ψήφισες – δεν τον ψήφισες, άπαξ και εκλέχθηκε, θα τον λουστείς. Για παράδειγμα, τον κύριο Δούκα που ήταν και η αφορμή για να ανοίξει η κουβέντα για τα καρπούζια. Επαληθεύοντας τον μύθο του Αισώπου για τον λαγό και τη χελώνα, τον περασμένο Οκτώβριο εξελέγη δήμαρχος της Αθήνας, μόλις συμπλήρωσε έξι μήνες σε αυτήν τη θέση. Ενας καθηγητής, μέλος του ΠΑΣΟΚ, παντελώς άγνωστος όμως. Υποσχέθηκε πολλά, ότι θα αλλάξει την Αθήνα, ότι θα κατεβάσει τη θερμοκρασία της πόλης κατά πέντε βαθμούς, όλα αυτά που μοιάζουν μαγικά και, προπαντός, πολιτικάντικα. Μεγάλο καρπούζι πήρε κάτω από τη μασχάλη του ούτως ή άλλως. Και τώρα θέλει να το κάνει ακόμη μεγαλύτερο. Ενα κόμμα που λένε ότι πρέπει να αναμορφωθεί ώστε να αποκτήσει προοπτική διακυβέρνησης και μία πόλη δύσκολη, πληγωμένη, με προβλήματα και αδιέξοδα, κάτω από την ίδια μασχάλη. Γίνεται; Δεν νομίζω.
Ο ίδιος νομίζει ότι γίνεται. Επειδή του είπε ο Μανώλης Χριστοδουλάκης «Χάρη πάμε;». Και πήγε. Σαν διαφημιστικό σποτ ένα πράγμα. Γιατί μπορεί, λέει, να νικήσει τον Μητσοτάκη, να κάνει το ΠΑΣΟΚ κυβέρνηση και ο ίδιος να γίνει πρωθυπουργός. (Καλά, εδώ νομίζει ότι μπορεί να νικήσει τον Μητσοτάκη ο επίσης υποψήφιος για την ηγεσία του κόμματος Παύλος Γερουλάνος που στις προηγούμενες εσωκομματικές στο τσακ είχε καταφέρει να κερδίσει τον Χάρη Καστανίδη).
Ο Ρωµιός έχει φιλότιµο
Παρατηρώ τις αντιδράσεις φίλων, γνωστών και αγνώστων από τότε που επιβεβαιώθηκε, έστω και ανεπίσημα, η υποψηφιότητα του κυρίου Δούκα και, παράλληλα, η επιθυμία του να είναι και δήμαρχος και πρόεδρος. Ακόμη και αυτών που, στην υποψηφιότητά του για την Αθήνα, τον στήριξαν σθεναρά. Και όσο κι αν θεωρώ γραφική τη λέξη φιλότιμο (και δη ελληνικό) αυτές οι αντιδράσεις υπαινίσσονται, στην προκειμένη περίπτωση, την απουσία του.
Διαφωνούν, ακόμη και ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ, για την κομματικοποίηση του δήμου. Του καταλογίζουν ότι στρέφεται εναντίον του ανθρώπου που τον έβαλε στον πολιτικό χάρτη, εναντίον του Ανδρουλάκη δηλαδή. Του χρεώνουν αμετροέπεια και αλαζονεία επειδή νομίζει ότι μπορεί να τα κάνει όλα. Και μία υπέρμετρη φιλοδοξία που θα μπορούσε να είναι παραγωγική αν δεν ήταν τόσο φανερή και απροκάλυπτη. Και εν τω μεταξύ, η Αθήνα βρωμά και ζέχνει. Ετσι που το πάει έχω την εντύπωση ότι ο κύριος Δούκας θα χάσει το στοίχημα της αρχηγίας του ΠΑΣΟΚ αλλά εν τω μεταξύ θα έχει χάσει και το στοίχημα της δημαρχίας.
