O Kάχι Καχιασβίλι είναι ένας από τους κορυφαίους αθλητές της άρσης βαρών παγκοσμίως. Με τρία χρυσά μετάλλια, το ένα στη Βαρκελώνη το 1992 με την τότε Ενωμένη Ομάδα που ήταν ουσιαστικά η συνέχεια της Σοβιετικής Ενωσης και δύο με την Ελλάδα (1996, 2000) ανήκει στη μικρή ελίτ που το έχει καταφέρει αυτό.
Ηταν μέλος της Dream Team του Χρήστου Ιακώβου και μαζί με τον Πύρρο Δήμα, τον Βαλέριο Σαμπάνη, τον Γιώργο Τζελίλη, τον Βαλέριο Λεωνίδη, τον Λεωνίδα Κόκκα και τον Βίκτωρα Μήτρου, σάρωναν τα μετάλλια σε κάθε διεθνή διοργάνωση.
To Ιn.gr βρήκε τον Κάχι στη Θεσσαλονίκη, στην οποία ταξίδεψε με την ιδιότητα του Προέδρου της Ομοσπονδίας Αρσης Βαρών της Γεωργίας, για το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Παίδων-Κορασίδων και μίλησε μαζί τους για όλους και για όλα. Για τη διαφωνία του με τον Ιακώβου, την ένταση με τον Πύρρο, τις πλάκες με τον Σαμπάνη αλλά και για τις κορυφαίες στιγμές του.
Ο Κάχιασβίλι ξετυλίγει το κουβάρι των αναμνήσεων, ανακαλώντας στη μνήμη του την εποχή που ξεκίνησε την άρση στη Γεωργία. «Μικρός Δοκίμασα διάφορα αθλήματα, όπως ποδόσφαιρο και γυμναστική αλλά με κέρδισε η άρση βαρών λόγω του προπονητή μου Βάνο Γκριγκούροβ. Ηταν σοβαρός και ανθρώπινος και όταν ήμουν 12 ετών με κάλεσε στο σύλλογο του. Στην αρχή νόμιζα ότι προπονητής πυγμαχίας και έκανα βάρη για να δυναμώσω, αλλά τελικά συνέχισα στο άθλημα το οποίο αγαπώ εδώ και 43 χρόνια. Αρχικά δεν σήκωσα πολλά κιλά, αλλά είχα καλή εξέλιξη και όπως μου έλεγε τότε ο προπονητής μου, γρήγορα ανέβαζα τα κιλά.»
Ο 54χρονος πλέον Κάχι, δεν μπορεί να ξεχάσει εκείνα τα χρόνια. «Σαν αθλητής ανέβηκα σε όλες τις κορυφές που υπήρχαν. Μετάλλια σε Ευρωπαϊκά και Παγκόσμια Πρωταθλήματα, μετάλλια σε Ολυμπιακούς Αγώνες και παγκόσμια ρεκόρ. Πως λοιπόν να μην μου λείπουν εκείνα τα χρόνια…», όπως δεν μπορεί να ξεχάσει και το πρώτο χρυσό στους Ολυμπιακούς της Βαρκελώνης το 1992. «Το πρώτο είναι πάντα πρώτο. Θυμάμαι ότι ήταν πολύ δύσκολη τότε η κατάσταση στην κατηγορία των 90 κιλών με σπουδαίους αντιπάλους. Δεν έπρεπε να τα βάλω μόνο με την μπάρα και το έδαφος αλλά με τον άλλο Ρώσο αθλητή, τον οποίο ο προπονητής μας Βασίλι Αλεξέγιεφ ήθελε για πρώτο και εμένα με κρατούσε πιο χαμηλά. Ημουν σε πολύ καλή κατάσταση και παρότι ήμουν 10 κιλά πίσω, το γύρισα στην τελευταία προσπάθεια, στο ζετέ σηκώνοντας 235 κιλά και έτσι κέρδισα το πρώτο χρυσό σε Ολυμπιακούς. Είναι μάλιστα κάτι μοναδικό ακόμα και τώρα σε όλες τις κατηγορίες, με έναν αθλητή να έχει σηκώσει 145 κιλά περισσότερα από το σωματικό του βάρος.»
Μετά τον χρυσό μετάλλιο στη Βαρκελώνη, τα πράγματα άλλαξαν στη Γεωργία και πήρε την απόφαση να συνεχίσει στην Ελλάδα την άρση βαρών. «Ο εμφύλιος πόλεμος με τη Ρωσία, οδήγησε στη διάλυση της χώρας. Τα προβλήματα ήταν πάρα πολλά και όλα αυτά οδήγησαν στην πτώση του αθλήματος σε πολύ χαμηλό επίπεδο. Λόγω της έλλειψης σωστών συνθηκών προπόνησης γινόταν όλο και πιο προβληματική η προετοιμασία μου. Άρχισα να τραυματίζομαι, να χάνω αγώνες. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, είχα προσφορές από διάφορες χώρες. Και τότε ήταν που άκουσα τη συμβουλή του παππού μου «γιε μου, πρόσεχε τον εαυτό σου και βοήθησε κι εμάς». Έτσι κατέληξα στη δεύτερη πατρίδα μου, την Ελλάδα, όπου συνέχισα να αγωνίζομαι σε διεθνείς αγώνες. Πιστεύω ότι και οι δύο πατρίδες μου επωφελήθηκαν από την απόφαση μου.»
Οι αναμνήσεις του από την Dream Team του Ιακώβου πραγματικά πολλές. «Θυμάμαι πολλά περιστατικά από εκείνα τα χρόνια, ειδικά στις προετοιμασίες γιατί στους αγώνες ήμασταν προσηλωμένοι στην προσπάθεια μας. Κάναμε λοιπόν πολλές πλάκες στην προετοιμασία, ειδικά ο Σαμπάνης που ήταν το πειραχτήρι της ομάδας. Ηταν ο πιο μικροκαμωμένος και εμείς του συγχωρούσαμε τις πλάκες με αποτέλεσμα αυτός να συνεχίζει να τις κάνει. Ηταν πολύωρες οι προπονήσεις και όταν σηκώνεις μόνο βάρη, επί 7-8 ώρες, χρειάζεσαι κάτι για να σπας τη μονοτονία και εμείς κάναμε αστεία.»
Οσοι γνώριζαν πρόσωπα και πράγματα εκείνης της ομάδας, ξέρουν ότι ο Κάχι ποτέ δεν τα πήγε καλά με τον Χρήστο Ιακώβου. Ο ίδιος το παραδέχεται αλλά τονίζει την αξία του. «Ο Χρήστος Ιακώβου ήταν επαγγελματίας σε όλα του. Ήταν κορυφαίος άνθρωπος και προπονητής που έκανε πάρα πολλά για τον ελληνικό αθλητισμό, αλλά έκανε και λάθη. Εγώ είχα πολλές διαφωνίες μαζί του, ειδικά στο σύστημα των προπονήσεων. Αυτός ακολουθούσε το πρόγραμμα του Βούλγαρου Αμπατζίεφ και έπρεπε κάθε μέρα να σηκώνεις πολλά κιλά, αυτός ήταν ο στόχος. Εγώ θεωρούσα ότι δεν μπορεί ο αθλητής να σηκώνει κάθε μέρα τόσα πολλά κιλά, είναι άνθρωπος και όχι ρομπότ και γι΄ αυτό διαφωνούσαμε. Πιστεύω ότι πρέπει να υπάρχει ένα βασικός κορμός στην προπόνηση, αλλά από εκεί και πέρα, ο προπονητής πρέπει να αντιμετωπίζει ξεχωριστά τον κάθε αθλητή. Ο κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός, κάτι του πάει καλύτερα και κάτι δεν του πάει. Αυτό λοιπόν πρέπει να το δει ο προπονητής και να δίνει την ανάλογη προπόνηση. Σε κάθε περίπτωση ο Χρήστος θα μείνει στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού ως ένας από τους καλύτερους προπονητές.»
Στη Θεσσαλονίκη, ο εδώ και οκτώ χρόνια Πρόεδρος της Γεωργιανής Ομοσπονδίας Άρσης Βαρών βρήκε αρκετούς παλιόφιλους για να θυμηθούν τα παλιά. «Βρήκα τον Παύλο Σαλτσίδη και μιλήσαμε, είχα χρόνια να τον δω και τα είπαμε. Με τον Πύρρο βλεπόμαστε πιο συχνά και τα λέμε. Με τον Σαμπάνη και τον Λεωνίδα Κόκκα επίσης μιλάμε όπως και με τον Ιακώβου, τον οποίο, όμως, έχω καιρό να δω. Μου λείπει αυτή η ομάδα, η οποία για μία δεκαετία ήταν η κορυφαία στον κόσμο. Ολοι, αθλητές και προπονητές έδωσαν τον καλύτερο τους εαυτό, αλλά και ο Γιάννης Σγουρός, ενώ μας στήριξε και η Πολιτεία.»
Κάποτε μας είχαν ξεχωρίσει, ότι ένας είναι ο Πύρρος και οι άλλοι, είναι η ομάδα του. Διαφωνούσα με αυτό το θέμα δημοσίως, είχα πει ότι δεν ήμασταν η παρέα του Πύρρου αλλά μία ομάδα με τον κάθε αθλητή να έχει όνομα. Διαφωνούσα λοιπόν με αυτό και νομίζω ότι είχα δίκιο. Αλλά τόσο ο Πύρρος, όσο και ο ελληνικός λαός πίστευαν ότι ο καθένας είναι αθλητής με ξεχωριστή προσωπικότητα. Υπήρχε λοπόν τότε ένταση, αλλά όχι με τον Πύρρο, αλλά με όσους τα έλεγαν αυτά. Ο κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός, άλλα πράγματα αρέσουν στον ένα και άλλα, στον άλλον. Αυτό δεν σημαίνει ότι είμαστε εχθροί. Εγώ πάντα προσπαθώ να βρω στον άλλο άνθρωπο τα θετικά σημεία. Δεν πρέπει να ψάχνουμε τα αρνητικά αλλά μόνο τα θετικά και να λειτουργούμε ως ομάδα.
Ο Κάχι θέλησε να διαλύσει και τις φήμες γύρω από τον άρση βαρών. «Υπάρχει μία κακή φήμη ότι οι αρσιβαρίστες δεν ψηλώνουν και γι΄αυτό οι γονείς φοβούνται να φέρουν τα παιδιά στο άθλημα. Αυτό είναι τελείως λάθος. Όταν τα παιδιά στην εφηβική ηλικία ασχολούνται με τον αθλητισμό και κάνουν βάρη, τότε αυξάνονται οι ορμόνες τους και ψηλώνουν πιο γρήγορα. Η ομάδα από τη Γεωργία που έχει έρθει εδώ, τα παιδιά είναι πιο ψηλά από τα αδέρφια τους που δεν κάνουν αθλητισμό αλλά και από τους γονείς τους. Στην άρση βαρών όλοι οι μυς δουλεύουν και αναπτύσσονται αρμονικά με αποτέλεσμα οι αθλητές να έχουν πιο ωραία σώματα. Αλλωστε όλα τα αθλήματα χρησιμοποιούν την γυμναστική με βάρη για να δυναμώσουν οι αθλητές.»
Ο Κάχι έκλεισε τη συνέντευξη με μία ευχή προς την Ελληνική Ομοσπονδίας Αρσης Βαρών και τους Ελληνες αθλητές. «Να συνεχίσουν να δουλεύουν σωστά ώστε να έρθουν και άλλες επιτυχίες, όπως τα πέντε μετάλλια που πήραν τα δύο κορίτσια σε αυτό το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα. Άλλωστε οι περισσότεροι αθλητές από την ομάδα που είχαμε πριν από 20 χρόνια, είναι τώρα προπονητές και μπορούν να βοηθήσουν ουσιαστικά τα νέα παιδιά.»
