Σε ένα πολύ κατατοπιστικό του κείμενο για τις γαλλικές εκλογές που δημοσιεύτηκε το Σαββατοκύριακο στους Financial Times, ο γνωστός καθηγητής και συγγραφέας Ολιβιέ Ρουά διατυπώνει μια σειρά ρητορικών ερωτημάτων. Αν το θέμα της μετανάστευσης είναι τόσο σημαντικό για τους γάλλους ψηφοφόρους, γιατί ανεβαίνει μόνο το κόμμα της Λεπέν, ενώ το πολύ σκληρότερο κόμμα του Ζεμούρ αγωνίζεται να επιβιώσει; Αν το θέμα των γκέι γάμων ενοχλεί τόσο πολύ τους ισπανούς παραδοσιακούς ψηφοφόρους, γιατί το Vox πήρε μόνο 2,7% στις βουλευτικές εκλογές, ενώ το Λαϊκό Κόμμα (που ψήφισε υπέρ του συμφώνου συμβίωσης) πήρε 12,3%; Αν το θέμα των αμβλώσεων καίει τόσο πολύ τους πολωνούς ψηφοφόρους, γιατί το Κόμμα Νόμος και Δικαιοσύνη ηττήθηκε πέρυσι, με τις αμβλώσεις να κυριαρχούν στον δημόσιο λόγο;
Η απάντηση, λέει ο Ρουά, είναι ότι έχει γίνει μια μεγάλη παρεξήγηση. Η στροφή των ευρωπαίων ψηφοφόρων προς τα δεξιά δεν αποτυπώνει μια επιθυμία επιστροφής στις παραδοσιακές αξίες. Οι περισσότεροι ευρωπαίοι λαϊκιστές είναι κοσμικοί: η Μαρίν Λεπέν δεν προτίθεται να καταργήσει τους νόμους για τις αμβλώσεις και τους γάμους των ομοφύλων. Οι κοινωνίες μας είναι φιλελεύθερες: η σεξουαλική ελευθερία, ο ηδονισμός και ο ατομισμός επιβραβεύονται. Η θυσία, ο θάνατος και η δόξα δεν ασκούν εδώ καμιά γοητεία. Με μερικές εξαιρέσεις, οι «πολιτισμικοί πόλεμοι» που διχάζουν την Αμερική δεν έχουν μεταφερθεί στην Ευρώπη.
Αν είναι έτσι τα πράγματα, αδίκως ανησυχεί τόσο πολύ ο Κυριάκος Μητσοτάκης για τις επιπτώσεις της γενναίας πρωτοβουλίας του να υιοθετηθούν και στην Ελλάδα οι γάμοι των ομοφύλων. Μπορεί βέβαια η Νέα Δημοκρατία να είναι κατά βάθος πιο συντηρητική κι από το κόμμα της Λεπέν. Μπορεί o Καραμανλής και ο Σαμαράς, στη λογοτεχνική εκδήλωση της ερχόμενης Δευτέρας, να καταγγείλουν ξανά τον νόμο για την ισότητα στον γάμο. Μπορεί ο Μηταράκης, μαζί με τους άλλους πικραμένους που ετοιμάζεται να μαζέψει στον Καραβίτη, να υπογράψουν κείμενο όπου θα διακηρύσσουν πως δεν μπορεί να εξισώνονται οι γκέι με τους στρέιτ.
Αλλά όλα αυτά, πώς να το πούμε, δεν έχουν κανένα βάρος, καμιά θέση στη σύγχρονη ευρωπαϊκή πραγματικότητα.
Δεν χρειάζεται λοιπόν να απολογείται κάθε τόσο ο Πρωθυπουργός για το πόσο πλήγωσε ορισμένους ψηφοφόρους. Αδίκως κρύβονται τα κυβερνητικά στελέχη από τα gay parades, με τον φόβο μήπως δουν φωτογραφίες τους την επόμενη ημέρα στα έντυπα της βαθιάς Δεξιάς. Και αν η απόφαση για την ανανέωση ή όχι της θητείας της Κατερίνας Σακελλαροπούλου ανήκει ασφαλώς στον πρόεδρο της κυβέρνησης, ας βρεθεί κάποιος από το Μαξίμου να διαψεύσει τις πληροφορίες/φήμες/διαρροές ότι στην απόφαση αυτή θα βαρύνει, αρνητικά φυσικά, η παρουσία της Προέδρου σε επινίκια εκδήλωση για έναν νόμο που εμπλούτισε το κεφάλαιο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στη χώρα μας.
Γιατί, αν μη τι άλλο, η διακίνηση αυτών των φημών δεν αποτελεί και τον ορισμό της πολιτικής κομψότητας.
