Νοσταλγώ πλέον την εποχή που στις ομιλίες του Αλέξης Τσίπρας και των συντρόφων του κάθε τρίτη φράση ήταν καταγγελία του «νεοφιλελευθερισμού» ως μέγιστου εχθρού του ανθρωπίνου γένους και ιδιαίτερα των πλατειών λαϊκών μαζών. Κάποια στιγμή –περί το 2018– ο Αλέξης Τσίπρας αντικατέστησε τη λέξη «νεοφιλελευθερισμός» με τη «Μητσοτάκης» και αμέσως ακολούθησαν σχεδόν όλες και όλοι: κορυφαία στελέχη, δευτεροκλασάτα τρολ, συνθηματογράφοι των επαρχιακών οδών και αγυιών, άρχισαν να καταφέρονται κατά του «Κούλη» και κάποιοι να βωμολοχούν ασυστόλως.
Μετά από έξι χρόνια, ο Αλέξης Τσίπρας έβαλε γραβάτα στον λόγο του και έγινε αξιοπρεπής κεντροαριστερός πολιτικός αλλά στις δευτεράντζες το χούι κάθε τρίτη λέξη να είναι «Μητσοτάκης» έμεινε. Ευτυχώς, όχι ως αντικείμενο ύβρεων –αν και τα χυδαία συνθήματα σε οδούς, ρύμες και αγυιές θα υπάρχου επί δεκαετίες– αλλά σαν απειλητικός δράκος: ο Στέφανος Κασσελάκης έγινε πρόεδρος ως «ο άνθρωπος που μπορεί να νικήσει τον Μητσοτάκη», κάποια άλλα στελέχη έθεσαν το ρητορικό ερώτημα «απέναντι στην κυριαρχία Μητσοτάκη ποιος;» και αυτοπροτάθηκαν ως ευσεβείς Δαυίδ που θα νικήσουν τον θεοκατάρατο Γολιάθ.
Το σαββατοκύριακο διάβασα σοσιαλιστική δήλωση «αν αυτός [ο Νίκος Ανδρουλάκης] δεν μπορεί να νικήσει τον Κασσελάκη, θα νικήσει τον Μητσοτάκη;», αριστερός πολιτικός εγκέφαλος αποφάνθηκε ότι ο Αλέξης Τσίπρας θα αποτελεί πολύ χρήσιµη πολιτική µονάδα απέναντι στην «απευκταία εκδοχή της επανεκλογής Μητσοτάκη», κάποιοι ιστότοποι και έντυπα αποκάλυψαν ξανά τούτη την Κυριακή ότι το μητσοτακέικο μοιράζεται την ίδια σκέπη (άραγε και σκέψη;) με τον Βολταίρο, ενώ άλλος περιλάλητος συριζαίος εξήγησε προ ημερών ότι πρέπει και στην Ελλάδα να γίνει Λαϊκό Μέτωπο «εναντίον του Μητσοτάκη», κατά το παράδειγμα της Γαλλίας όπου η Αριστερά συνασπίστηκε για να αντιμετωπίσει τη Μαρίν Λεπέν.
Η αντι-μητσοτακική ρητορική, πρώτον, αποκαλύπτει την ένδεια πολιτικών επιχειρημάτων· δεύτερον, αναδεικνύει τον πρωθυπουργό σε φορέα του βαθέος, ριζικού κακού, σε εωσφόρο με κέρατα και ουρά αντίστοιχο του «αρχιερέα της διαπλοκής» Κώστα Σημίτη, του τρισκατάρατου οικοπεδοφάγου Κωνσταντίνου Καραμανλή της «Οκταετίας», του μισητού λαϊκιστή δημαγωγού Ανδρέα Παπανδρέου – ήτοι, δίνει ανάστημα και αξία στον πρωθυπουργό που ούτε ο ίδιος ίσως δεν τολμά να αποδώσει στον εαυτό του.
Στη 200ετή ελληνική πολιτική ιστορία ο Ελευθέριος Βενιζέλος κατέχει το ρεκόρ της νίκης σε τέσσερις διαδοχικές εκλογικές αναμετρήσει, ακολουθούμενος από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή με τρεις διαδοχικές νίκες. Πολλά φουσκωμένα εγώ της αντιπολίτευσης έχουν την ψευδαίσθηση ότι το μπόι τους αναπληρώνει ιδέες και προγράμματα, κάνουν ό,τι μπορούν για να μπορέσει ο Κυριάκος Μητσοτάκης να ισοφαρίσει τα ρεκόρ.
