Αυτός τους είπε ότι κάποιοι ανάμεσά τους βοήθησαν να γίνει πιο πιασάρικο το αφήγημα της ΝΔ για το ΠΑΣΟΚ που χάνει στο Κέντρο. Εκείνοι του απάντησαν πως τους απογοήτευσε με τη συνέντευξη στην οποία τους απείλησε με διαγραφές. Κι όχι μόνο.
Του επισήμαναν ότι όποιος μιμείται τον Ανδρέα κινδυνεύει να γίνει πολιτικός νάνος αντί για ηγέτης. Κι ειρωνεύτηκαν το ύφος του, αναφέροντας πως περιμένουν τον Κιμ να πάρει μέρος στη συνεδρίασή τους για να κλέψει ιδέες διοίκησης του Εργατικού Κόμματος της Βόρειας Κορέας – ή αναζητώντας ποιος πιστός του θα παίξει τον ρόλο Λαβρέντι Μπέρια κάτω απ’ τον πράσινο ήλιο.
Ο πρόεδρος, που μοιράζεται με το φιλοθέαμον κοινό τις ανησυχίες του για την τοξικότητα η οποία πνίγει το κόμμα του, κατέφυγε στην πιο δοκιμασμένη συνταγή της πρώιμης μεταπολιτευτικής περιόδου προκειμένου να εδραιώσει την ηγεσία του: εμφανίστηκε έτοιμος να δηλώσει το περιβόητο «έθεσε εαυτόν εκτός Κινήματος» για οποιονδήποτε ή οποιαδήποτε αμφισβητεί την αυθεντία που προκύπτει από τη θέση του, ώστε να φιλοτεχνήσει έτσι το προφίλ του αρχηγού με πυγμή.
Εντάξει, κάποιος που μεγάλωσε μέσα στον πασοκικό σωλήνα δεν θα μπορούσε να καταφύγει στο εγχειρίδιο διαχείρισης εσωκομματικών κρίσεων ενός άλλου κόμματος – κι εξάλλου, το ανδρεοπαπανδρεϊκό υπόδειγμα αντιγράφτηκε από πολλούς σε κάθε πλευρά του κομματικού φάσματος στο πέρασμα των χρόνων. Ωστόσο, οι μέθοδοι του ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ εξακολουθούν να είναι επίκαιρες; Υπάρχουν, δηλαδή, οι συνθήκες που ευνοούν τη χρήση τους κι εξασφαλίζουν πως θα αποφέρουν τα επιθυμητά στον χρήστη τους αποτελέσματα; Ανθρωποι που παρατηρούν αφ’ υψηλού την εγχώρια πολιτική σκηνή λένε ότι όποιος κοπιάρει, δείχνει πως δεν έχει τα φόντα να δημιουργήσει δικό του αρχηγικό μοντέλο.
Αλλοι, που προτιμούν τα απτά παραδείγματα, θυμίζουν πως ο τελευταίος ο οποίος επιχείρησε να υποδυθεί τον εμπνευστή της Αλλαγής (ξεπατικώνοντας ακόμη και τη φρασεολογία του) με στόχο να επιβληθεί στο κόμμα του προκάλεσε δύο διασπάσεις κι οδήγησε τον ΣΥΡΙΖΑ στο 14,92%.
Οσο αρχηγοκεντρικά κι αν παραμένουν τα ελληνικά κόμματα, λοιπόν, η πλειονότητα των αρχηγών τους δεν αντιμετωπίζονται σήμερα από την κοινή γνώμη σαν τοτέμ. Κι οι πρόεδροι κρίνονται και αποκαθηλώνονται πια – ειδικά όταν η θητεία τους συνδέεται με χαμηλά ποσοστά. Γι’ αυτό, το στυλ του Ανδρέα δεν ζει για να τους οδηγεί.
