Λίγα λεπτά μετά την έναρξη του I Am: Céline Dion, του ντοκιμαντέρ της αγαπημένης τραγουδίστριας που εξιστορεί τον αγώνα της με μια σπάνια νευρολογική διαταραχή, η βασίλισσα των power ballads βρίσκεται στο πάτωμα, σε εμβρυακή στάση, περιτριγυρισμένη από το προσωπικό.
Κάποιος έχει καλέσει το 100. Κάποιος τη ρωτάει αν πονάει, και εκείνη μόνο βογκάει. Η σκηνή είναι φευγαλέα, τρομακτική και περιεκτική – όταν η Dion λέει ότι η ζωή με το σύνδρομο stiff-person ήταν δύσκολη, το εννοεί.
Όπως και η μουσική της, η οποία έχει διαπεράσει τις συναισθηματικές άμυνες εκατομμυρίων ανθρώπων σε όλες τις γλώσσες, το I Am: Céline Dion είναι απροκάλυπτα συναισθηματικό, βαθιά ειλικρινές και, για μια πραγματική ντίβα της ποπ, ως επί το πλείστον απαλλαγμένο από εγωισμό, με λίγες εξαιρέσεις.
Η σκηνοθέτης Irene Taylor συγκεντρώνει αρχειακό υλικό από παραστάσεις μιας καριέρας 30 και πλέον ετών φτάνοντας στη νέα πραγματικότητα της ανάρρωσης της Ντιόν. Η μία υψηλή νότα ακολουθεί την άλλη υψηλή νότα, σχεδόν ανατινάζοντας το μικρόφωνο σε μια ηχογράφηση της δεκαετίας του ’90, ενώ η ιστορία εναλλάσσεται με εικόνες από την Ντιόν να βρίσκεται στο σπίτι της στο Λας Βέγκας με το γερασμένο λαμπραντόρ της.
Στο μεγαλύτερο μέρος της ταινίας, η Σελίν Ντίον φαίνεται να πενθεί. Αποφεύγει το μακιγιάζ, τη βαφή μαλλιών, τα όποια έξτρα των σταρ (πέρα από το τεράστιο σπίτι και το προσωπικό), επιλέγοντας ένα απλό λευκό πουκάμισο, έναν ατημέλητο κότσο και την αδιάκοπη λαχτάρα να επιστρέψει στη σκηνή.
Και πάντα ξεγλιστράει σε τραγουδιστικές κουβέντες με έναν από τους γιους της εκτός κάμερας. Η Σελίν μπορεί να κάνει ένα διάλλειμα από τα φώτα, αλλά παραμένει η Σελίν: ζωηρή, ειλικρινής, αληθινή διασκεδάστρια και γνήσια παράξενη.
Από νωρίς, η ταινία, στέκεται στο στάδιο «ένας χρόνο νωρίτερα» – από πότε, δεν είναι ακριβώς σαφές – στην περίοδο μεταξύ της ακύρωσης των πολυαναμενόμενων εμφανίσεών της στο Λας Βέγκας το 2021, επικαλούμενη απροσδιόριστους λόγους υγείας, και της δημόσιας ανακοίνωσης της διάγνωσής της τον Δεκέμβριο του 2022.
Το χρονοδιάγραμμα της κινηματογράφησης της Irene Taylor για την ανάρρωσή της, ας πούμε – το σύνδρομο δύσκαμπτου ατόμου (SPS) δεν έχει θεραπεία και η Ντιόν αποκαλύπτει ότι διαχειρίζεται τα συμπτώματα, μερικές φορές με σχεδόν θανατηφόρα ποσότητα ηρεμιστικών, για σχεδόν 20 χρόνια – είναι κάπως θολό.
Το SPS προκαλεί μυϊκή δυσκαμψία και μερικές φορές πλήρεις σπασμούς, την εσφαλμένη αντίδραση του εγκεφάλου στην υπερδιέγερση μέσω δυνατού ήχου και στρες – μια ιδιαίτερα σκληρή μοίρα για μια γυναίκα τόσο συντονισμένη στη δύναμη των συναισθημάτων, τόσο πρόθυμη να επιστρατεύσει βομβαρδιστικά συναισθήματα, όπως ακριβώς ονόμασε την εταιρεία της -συμπαραγωγό στην ταινία, Feeling Productions.
Στην πρεμιέρα της ταινίας στη Νέα Υόρκη, η οποία σηματοδότησε το πρώτο κόκκινο χαλί της Ντιόν μετά την ανακοίνωση της διάγνωσής της, η Irene Taylor αποκάλυψε ότι το μόνο αίτημα της τραγουδίστριας για το έργο ήταν να μην είναι άλλοι που μιλούν γι’ αυτήν- εκείνη θα μιλούσε για τον εαυτό της.
Η Ντιόν, πάντα πιστή στη φόρμα της, χρειάστηκε περίπου 10 λεπτά για να πει λίγα λόγια ευχαριστώντας την Taylor, τον νευρολόγο της και τα παιδιά της, λόγω των άφθονων επευφημιών και των εξαιρετικά δραματικών παύσεων.
Και μίλησε – για την οικογένειά της, για τα παπούτσια της, για τη φωνή της, τον «μαέστρο» της ζωής της, που τώρα κρατείται σε ζουρλομανδύα από την ασθένεια- με το SPS, δεν μπορεί πλέον να αναπνεύσει αρκετό αέρα για να χτυπήσει τις υψηλές νότες, τις οποίες επιδεικνύει με δάκρυα –σίγουρα δακρύζουν μαζί της και κάποιοι θεατές.
Και πάνω απ’ όλα, για τη βαθιά αγάπη της να παίζει για τους θαυμαστές της. Όλοι οι αστέρες της ποπ πρέπει να το ομολογούν αυτό, όμως η Ντιόν μοιάζει οδυνηρά, σπαρακτικά ειλικρινής.
Photo: Wikimedia Commons
Τα ντοκιμαντέρ για τους αστέρες της ποπ τείνουν να κρίνονται σύμφωνα με τις ευθείες της αντιλαμβανόμενης αυθεντικότητας: ποιες στιγμές τραβούν την αυλαία του θεάματος, ποιο νέο μήνυμα προς τους θαυμαστές περνάει μέσα από την επιμέλεια του παλιού.
Ίσως ο λόγος για τον οποίο η ταινία της Ντιόν μοιάζει πιο μεστή και σύγχρονη από τις περισσότερες -και υπάρχουν πολλές, κυρίως αυτές που καταπιάνονται με τη διασημότητα και την πίεση της δημοσιότητας- είναι ότι η σταρ ανήκει σε μια μεγαλύτερη, διαφορετική γενιά διασημοτήτων. Αν έχει επιφυλάξεις για τη φήμη, δεν το δείχνει. Της αρέσει να είναι διασκεδαστική.
«Η φωνή της ήταν ένα δώρο που αγαπάει και θέλει να μοιράζεται, όπως υπογραμμίζεται από τα πλάνα της αποκατάστασής της για να την ανακτήσει και την άνεση που είχε στο παρελθόν στη σκηνή, τα οποία η σκηνοθέτις συρράπτει σε γρήγορο συνονθύλευμα, υπονομεύοντας ενίοτε την οδυνηρότητα και των δύο» γράφει η Adrian Horton στην Guardian.
Ο κοφτός ρυθμός δίνει την αίσθηση ενός πέπλου, μιας αδιαφάνειας για την χειρότερη πλευρά του συνδρόμου του δύσκαμπτου ατόμου. Αυτό ισχύει μέχρι την πιο σκληρή και συγκλονιστική σκηνή της ταινίας για την κατάστασή της – μια πλήρης, απροκάλυπτη, σχεδόν δεκάλεπτη καταγραφή ενός σπασμού, που φυλάσσεται για το τέλος.
Το επεισόδιο πυροδοτείται από αυτό που μοιάζει με μια νότα λύτρωσης της ταινίας, μετά από μια σκληρή νίκη στον θάλαμο ηχογράφησης. «Με τον κίνδυνο να γίνω κλισέ, το μόνο που μπορούσα να σκεφτώ ήταν η λέξη γενναία, ενώ παρακολουθούσα μια διεθνή σούπερ σταρ να συναινεί, μέσω γρυλίσματος, να βιντεοσκοπηθεί εντελώς εκτός ελέγχου του σώματός της, καθώς οι σπασμοί την ακινητοποιούν – την ασφάλειά της διαχειρίζεται μια ομάδα ειδικών, τα χέρια της κατακρεουργημένα σε νύχια, το πρόσωπό της παγωμένο σε γκριμάτσα, που γυαλίζει από τα δάκρυα» σχολιάζει η Adrian Horton στην Guardian.
Η Ντιόν έχει πει ότι προπονείται για να ξαναπαίξει- η δομή της ταινίας αφήνει ένα τέτοιο ευτυχές τέλος ακόμη απραγματοποίητο, ο θρίαμβος δεν έχει ακόμη ξεπεράσει την τραγωδία. Αλλά δεν δίνει και πολλούς λόγους να αμφιβάλλει κανείς για εκείνη, πόσο μάλλον για την επιμονή της ή τη βαθιά επιθυμία της να ξαναχτυπήσει τις νότες.
Ώρες μετά τον σπασμό, χωρίζει με τον ειδικό αθλίατρό της με ένα αποχαιρετιστήριο τραγούδι που ακούγεται μέσω τηλεφώνου. Η Ντιόν σιγοτραγουδάει, αρχικά συγκρατημένα, μετά όρθια, μετά όρθια και χτυπώντας με γροθιές, ενισχύοντας ένα αόρατο πλήθος, εξακολουθώντας να τραγουδάει.
*Με στοιχεία από theguardian.com
