Αυτή τη φορά – τη νιοστή που η κοινή γνώμη ενημερώνεται για το πώς φέρεται ένας νταής στη σύντροφό του – παλιά και νέα μίντια ασχολούνται με το στάτους του θύτη χάρη στις ώρες που εκείνος έχει γράψει στον τηλεοπτικό αέρα. Οι περισσότεροι παρακολουθούν το πιο πρόσφατο περιστατικό έμφυλης βίας μέσα από μια κλειδαρότρυπα. Κι επειδή το θύμα δεν βρέθηκε νεκρό απ’ τα χτυπήματα, κάποιοι θεώρησαν απαραίτητο να βάλουν στην κουβέντα τον ορισμό του ανδρισμού.
Ετσι, μάθαμε ότι η ομολογία ενός ξυλοδαρμού έχει «ανδρικά χαρακτηριστικά». Ακούσαμε πως θα ήταν «ανδρικό να μην την αγγίξει καν» γιατί δεν υπάρχει «τίποτα ανδρικό στην κακοποίηση». Παρακολουθήσαμε συσσωρευμένη τεστοστερόνη να εξηγεί ποιος νομιμοποιείται και ποιος όχι να σχολιάζει τις ορμές των κακοποιητών. Μας επισημάνθηκε ότι «αληθινός άνδρας είναι αυτός που σέβεται τη γυναίκα».
Η συζήτηση γύρω από τα ανθεκτικά έως σήμερα πατριαρχικά πρότυπα, τα οποία επιτρέπουν στους δράστες να σηκώνουν το χέρι, ή ακόμη χειρότερα ένα φονικό όπλο, για να ικανοποιήσουν τα ακατέργαστα θέλω τους επαναλαμβάνεται συχνά από τη μέρα που ήρθε κι εδώ το #Metoo.
Ε παναλαμβάνεται, αλλά μέχρι κι όσοι λένε όλα τα σωστά, φεμινιστικά, πράγματα μιλάνε σαν η ανατομία να είναι πεπρωμένο. Ανακυκλώνουν μια διαχωριστική γραμμή μεταξύ των φύλων χωρίς να αναρωτιούνται καν από πού πηγάζει η «ματσίλα» όποιων αντιμετωπίζουν τις γυναίκες ως τρόπαια ή ως αντικείμενα των οποίων η κτήση τονώνει την αυτοπεποίθησή τους, όπως ένα γρήγορο αυτοκίνητο.
Κρύβονται πίσω από την επιστημονική διαπίστωση ότι το αρσενικό είναι πιο επιθετικό. Η βιολογία, όμως, δεν αποτελεί πια επαρκή ερμηνεία του φαινομένου. Αυτό οφείλεται και στον τρόπο με τον οποίο γαλουχούνται τα αγόρια. Για όσο εκείνα θα διδάσκονται πως δεν είναι κανείς αληθινός άντρας όταν ασκεί οποιασδήποτε μορφής βία στις γυναίκες αντί να μαθαίνουν πως δεν είναι ένας άνθρωπος ικανός να αντιληφθεί και να εφαρμόσει τους βασικούς κανόνες κοινωνικής συμβίωσης – για όσο ο ανδρισμός θα λημματογραφείται σαν συνώνυμο της γενναίας και αξιοπρεπούς συμπεριφοράς, δηλαδή –, η ρίζα του προβλήματος θα παραμένει άθικτη.
Η επικινδυνότητα κάθε διάκρισης στη βάση κάποιου βιολογικού υποβάθρου πρέπει να εμπεδωθεί. Γιατί η Ιστορία είναι γεμάτη μεμονωμένα και συλλογικά παραδείγματα της αποκτήνωσης που μπορεί να προκαλέσει.
