Αυτά είναι. Οπως ομόφωνα αποφάσισε το Εκτελεστικό Γραφείο του ΣΥΡΙΖΑ, το εκλογικό αποτέλεσμα που επέτυχε το κόμμα της χαράς στις πρόσφατες ευρωεκλογές ήταν… «ικανοποιητικό». Ι-κα-νο-ποι-η-τι-κό, το κάνω spelling προκειμένου να γίνει απολύτως κατανοητό από όλους. Ούτε γκρίνιες, ούτε επιφυλάξεις, ούτε σημειώσεις, ούτε αστερίσκοι. Το αποτέλεσμα κρίθηκε ικανοποιητικό – τελεία και παύλα, και τα σκυλιά δεμένα. Τουτέστιν, το κάτω από 15% ποσοστό, πέντε ολόκληρες ποσοστιαίες μονάδες κάτω από τον στόχο που είχε θέσει ο πρόεδρος Κασσελάκης προεκλογικά (δεν μιλάω για τα ανέκδοτα που έλεγε, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι πρώτο κόμμα – γέλαγαν, το θυμάστε, ως και τα τσιμέντα ακούγοντας αυτές τις… αισιόδοξες προβλέψεις/αναφορές του προέδρου), τους ικανοποίησε όλους στο Εκτελεστικό Γραφείο. Ακόμη και αν αυτό το παρ’ ολίγον… 15% ήταν περίπου 3 μονάδες κάτω από το ποσοστό που έλαβε το κόμμα στις εθνικές εκλογές του περσινού χρόνου. Αυτοί λοιπόν, όσοι μετέχουν τέλος πάντων του οργάνου, ικανοποιήθηκαν.
Οι πασόκοι, πάλι, όχι. Κι ας αύξησε το κόμμα υπό τον Ανδρουλάκη τη δύναμή του κατά μία ολόκληρη ποσοστιαία μονάδα, σε μια εκλογική αναμέτρηση στην οποία όλοι είχαν απώλειες. Ολοι, πλην ΠΑΣΟΚ. Δεν είναι τρέλα λοιπόν οι τύποι που έχουν φαγωθεί να «καθαρίσουν» τον Ανδρουλάκη, διότι δεν κέρδισε τον Κασσελάκη, αλλά έχασε από αυτόν με 2 μονάδες διαφορά; Ούτε 20 ούτε 15 – 2. Είναι!
Και δεν συζητάω καν το γεγονός ότι την «ικανοποίηση» του Εκτελεστικού Γραφείου του ΣΥΡΙΖΑ ακολουθεί μια περίοδος ηρεμίας και αγρανάπαυσης. Την οποία ήδη απολαμβάνει ο πρόεδρος Στέφανος στη Νέα Υόρκη, διότι μπορεί! Αν είχε έναν Οδυσσέα κι αυτός, έναν Γερουλάνο ή έστω έναν Χάρη Δούκα να του ζαλίζουν τον έρωτα με τις κατηγορίες ότι πρέπει να φύγει διότι δεν πέτυχε τους στόχους του, προφανέστατα θα έμενε εδώ. Αλλά ο πρόεδρος Στέφανος έχει φροντίσει να τα ξεκόψει αυτά από την αρχή. Από την πρώτη στιγμή. Εστειλε σπίτι τους μερικούς, τρόμαξαν οι υπόλοιποι, και τώρα όσοι έμειναν είναι οι «ικανοποιημένοι». Δεν είναι κορόιδα να τα βάλουν μαζί του. Ο Ανδρουλάκης αποφάσισε να σκληρύνει τη στάση του, μόνο όταν το κύμα της αμφισβήτησης πήρε διαστάσεις χιονοστιβάδας που κατρακυλάει από το βουνό. Δεν ξέρω αν είναι αργά, αλλά αν το βράδυ των εκλογών είχε στείλει σπίτι της μια κυρία, βουλευτή του ΠΑΣΟΚ, που μου διαφεύγει τώρα το όνομά της, αλλά δεν έχει σημασία, διότι είχε σπεύσει να ανοίξει τον φαύλο κύκλο της αμφισβήτησής του, πιθανόν τα πράγματα να ήταν καλύτερα γι’ αυτόν. Αλλά της τη χάρισε. Οπως τη χάρισε και την επομένη στον Κωνσταντινόπουλο, που πήρε τη σκυτάλη. Τους αντιμετώπισε φοβικά, σχεδόν ενοχικά, και τώρα βρίσκεται αντιμέτωπος με την αβελτηρία του να πάρει σκληρές αποφάσεις. Αν και δεν περίμενα ότι θα το πω αυτό, τελικά πρέπει να το αναφέρω: ο Κασσελάκης είναι πολύ πιο μπροστά σε αυτά τα θέματα από τον Νίκο…
Ακόμη κι αν θεωρήσει κανείς ότι έχει άγνοια κινδύνου, επειδή το αποτέλεσμα μετράει, να μείνουμε σε αυτό: ομόφωνα ικανοποιημένο το Εκτελεστικό Γραφείο του ΣΥΡΙΖΑ από το εκλογικό αποτέλεσμα…
Στο μεταξύ, ο πρόεδρος Κυριάκος, ο οποίος πέρασε τη δική του έρημο με υπερηχητική ταχύτητα (ένας ανασχηματισμός και έξω από την πόρτα η γκρίνια και η μιζέρια), αποφάσισε να ασχοληθεί και μετεκλογικά με την ακρίβεια. Αυτό το νόημα είχε χθες η επίσκεψή του στο υπουργείο Ανάπτυξης και η σύσκεψη με τον καινούργιο υπουργό, τον Τάκη Θεοδωρικάκο. Μην ξεχνάμε ότι ο πρόεδρος Κυριάκος, ακόμη και πρόσφατα, είχε δηλώσει ότι ο ίδιος και η κυβέρνησή του «δεν θα σταματήσουμε να δίνουμε τον αγώνα καθημερινά με όλα τα πρόσφορα μέσα εντός αλλά και εκτός συνόρων».
Να μη σταματήσουν, το εύχομαι κι εγώ, όπως και ο καθένας. Η ακρίβεια πλήττει τους πάντες, ως γνωστόν. Αλλά, πρόεδρε Κυριάκο, χθες που πέρασα μια βόλτα από το αγαπημένο Da Capo, μου ανέφεραν ότι υπάρχει στις κυβερνητικές προβλέψεις η αύξηση του ΦΠΑ στον καφέ από το 13%, που είναι σήμερα, στο 24%. Αν πρόκειται για μια απόφαση στο πλαίσιο μιας ολοκληρωμένης στρατηγικής για να… ηρεμήσουμε γενικώς, διότι με τους πολλούς καφέδες, τα νεύρα κρόσσια, να το καταλάβω. Αλλά επειδή φοβάμαι ότι δεν ισχύει αυτό και πως πρόκειται για μία (ακόμη) φαεινή ιδέα κάποιου μανδαρίνου του υπουργείου Οικονομικών, μήπως να το δούμε καλύτερα το πράγμα; Γιατί θα ακριβύνει κι άλλο ο καφές και δεν λέει…
Δεν έχω αντίρρηση να συναγωνίζεται η πλατεία (Κολωνακίου) το Champs-Élysées, αλλά υπάρχουν περισσότερες και καλύτερες επιλογές από την τιμή του καφέ. Νομίζω.
Δεν γνωρίζω τι ακριβώς είναι εκείνο, το ειδικότερο, που οδήγησε τον πρόεδρο Βελόπουλο να εκδιώξει κακήν κακώς από το κόμμα τον βουλευτή του Παύλο Σαράκη. Δεν ξέρω, και δεν με απασχολεί και ιδιαίτερα, οφείλω να υπογραμμίσω. Χθες που έκανα μια απόπειρα να συνομιλήσω με τον πρόεδρο, δεν τα κατάφερα, προφανώς δεν του το επέτρεπαν οι πολλαπλές ενασχολήσεις του. Αλλά αυτός ο κύριος Σαράκης, δικηγόρος το επάγγελμα, δεν είναι άγνωστος. Τον γνωρίζει κόσμος και κοσμάκης. Μάλιστα, είχε παίξει και έναν πολύ συγκεκριμένο ρόλο, την εποχή που ο ΣΥΡΙΖΑ έβαζε τα ρέστα του, στο «μεγαλύτερο σκάνδαλο από την ίδρυση του ελληνικού κράτους», όπως είχε ονομάσει τη σκευωρία για τη Novartis. Και μας διαβεβαίωνε κάτω από τις νεραντζιές της Ηρώδου Αττικού ο περιβόητος Παπαγγελόπουλος (να μην τα ξεχνάμε αυτά…).
Ο Σαράκης είναι ο δικηγόρος που οδήγησε στις αμερικανικές Αρχές τους «κουκουλοφόρους» που εδώ υποδύονταν τους προστατευόμενους μάρτυρες της Novartis (κι ακόμη τους υποδύονται ανενόχλητοι, παρότι κατέρρευσε σαν χάρτινος πύργος η σκευωρία – να μην τα ξεχνάμε ούτε αυτά!). Τον γνώριζε λοιπόν ο Βελόπουλος καλά, ποιος είναι ο Σαράκης. Αν και χθες σε μια ανταλλαγή μηνυμάτων που είχαμε, όταν τον ρώτησα σχετικά, μου απάντησε με ένα όχι και τόσο πειστικό «δεν ξέρω». Τώρα γιατί διαμαρτύρεται; Αναρωτιέμαι κι εγώ, πραγματικά…
