Είπε ο Τσίπρας ότι διάλεξε τις Πρέσπες για την υπογραφή της συμφωνίας επειδή, μέχρι τότε, το σημείο προκαλούσε αρνητικούς συνειρμούς με πολεμικό χρώμα. Από εκεί έφυγαν με βάρκες οι ηττημένοι του Δημοκρατικού Στρατού. Το κοινό, επιδεικνύοντας εξαρτημένα αντανακλαστικά, σαν τα σκυλιά του Παβλόφ, έσπευσε να χειροκροτήσει στο άκουσμα του «Δημοκρατικού Στρατού». Και ο Τσίπρας έσπευσε να τους διορθώσει, να το μαζέψει με χαμόγελο. «Χειροκρότημα θέλει σε αυτό που έγινε σήμερα, όχι σε αυτό που έγινε τότε». Ο παλιός Τσίπρας, με τα λουλούδια στην Καισαριανή, θα το πήγαινε στη χαμένη ευκαιρία της Αριστεράς να οικοδομήσει έναν καλύτερο κόσμο. Αλλά τώρα είναι αλλιώς.
Ο Τσίπρας επανέρχεται περίπου ως statesman και βλέπει το πολιτικό τοπίο από την κορυφή του λόφου, αναζητώντας την κατάλληλη ευκαιρία. Και έκανε επανεμφάνιση θυμίζοντας τη μοναδική φωτεινή στιγμή της διαχείρισής του, τη Συμφωνία των Πρεσπών, για την οποία, πράγματι, η πατρίδα οφείλει να τον ευχαριστήσει. Προσωπικά θα πλήρωνα εισιτήριο, θα έδινα πιο πολλά από όσα θέλει ο Sting στο Ηρώδειο, για μία εκδήλωση με θέμα την περήφανη διαπραγμάτευση και το δημοψήφισμα του 2015, αλλά αυτά ο Τσίπρας, όπως θα έκανε ο καθένας στη θέση του, τα έχει σπρώξει βαθιά στο χρονοντούλαπο.
Τέλος πάντων, ξεκίνησε μία συζήτηση για το αν ο Τσίπρας δύναται να αναλάβει εκ νέου ενεργό πολιτικό ρόλο, δηλαδή να πάρει θέση στο τραπέζι που παίζεται το παιχνίδι της εξουσίας. Κατανοώ τον λόγο για τον οποίο γίνεται η κουβέντα, αλλά δεν αντιλαμβάνομαι το περιεχόμενό της. Η λογική ροή των πραγμάτων θα είναι στις επόμενες εκλογές ο Τσίπρας να πάει σπίτι του – εκτός και αν θέλει να είναι βουλευτής του Κασσελάκη. Να περνάει καμιά βόλτα από το γραφείο του στη Βουλή, να κάνει ραντεβού στο Ινστιτούτο και να αξιοποιήσει την καλή του σχέση με τον Γιώργο Παπανδρέου για να μάθει τα καλά εστιατόρια στον Ισημερινό, στην Κόστα Ρίκα και όπου αλλού συνδυάζουν σοσιαλισμό με μπάνια.
Ρώτησα και εγώ «γνωστό ποινικολόγο» αν ορθώς αφέθηκε ελεύθερος ο συνάδελφός του μετά την άγρια κακοποίηση της συζύγου του. Μου απάντησε ότι πρόκειται για προβεβλημένο πρόσωπο, με γνωστή διαμονή, δεν κρίθηκε ύποπτος φυγής και του απαγορεύθηκε κάθε επαφή με τη σύζυγο, συνεπώς δεν θεωρήθηκε υπαρκτός ο κίνδυνος για επανάληψη της πράξης. Και τότε γιατί παρενέβη ο Αρειος Πάγος; Τι κάνουν δηλαδή εκεί; Βλέπουν στο VAR αποφάσεις που απασχολούν την κοινή γνώμη; Ο συνομιλητής μου εκτιμά ότι η άσκηση πειθαρχικής δίωξης προς εισαγγελέα και ανακριτή, που άφησαν ελεύθερο τον Λύτρα, αποδίδεται σε επικοινωνιακή σκοπιμότητα, προκειμένου να μη σηκωθεί κοινωνικό κύμα δυσφορίας κατά της Δικαιοσύνης. Α, εντάξει, πολύ ωραία. Την επόμενη φορά να δεχτούν και τη δικιά μας γνώμη με SMS.
«Θα πρέπει να κρεμαστούμε ο ένας πάνω στον άλλον, αλλιώς θα μας κρεμάσουν χώρια». Η φράση αποδίδεται από τους περισσότερους στον Βενιαμίν Φραγκλίνο. Κάποιοι άλλοι την αποδίδουν στον Σάμιουελ Ανταμς, επίσης πατέρα του αμερικανικού έθνους, που το όνομα και η μορφή του κοσμούν την υπέροχη βοστωνέζικη μπίρα. Τέλος πάντων, η φράση συνδέεται με τον αγώνα της αμερικανικής ανεξαρτησίας και δεν έχει καμία σχέση με τις ζυμώσεις στον χώρο της Κεντροαριστεράς. (Παρεμπιπτόντως, η Samuel Adams, ως μπίρα, έχει εξαιρετική ζύμωση.) Αν δείξεις στον Στέφανο Κασσελάκη μία θηλιά, αυτός θα τη χρησιμοποιήσει ως γραβάτα. Συνεπώς είναι μάλλον άστοχο και χάσιμο χρόνου να συμπεριλαμβάνεται το κόμμα Κασσελάκη ή, πιο σωστά, ο ίδιος ο Κασσελάκης, στις όποιες συζητήσεις, βάσιμες ή αβάσιμες, για ένα κοινό σχήμα στη σφαίρα της Κεντροαριστεράς. Το πιθανότερο είναι η συζήτηση να αποδειχθεί σαπουνόφουσκα που μόνο κακό προκαλεί στον χώρο, εκθέτοντας τις κωμικές πτυχές της κατάστασης. Αλλωστε αν θέλουν κάτι υγειές, αυτό δεν θα προκύψει από συγχωνεύσεις.
