Τέλος της μακαριότητας για την Ευρώπη. Τα προβλήματα τα ξέραμε και τα αναλύαμε. Οι ευρωεκλογές έδειξαν δρόμους για την αντιμετώπισή τους. Η Ευρωπαϊκή Ενωση λοιπόν δεν μπορεί πια να παίζει τη χαρωπή στρουθοκάμηλο, όποιοι κι αν συγκροτήσουν τη νέα ηγεσία της.
Τέλος της μακαριότητας για την κυβέρνηση του Μητσοτάκη. Ενα μεγάλο κομμάτι των ψηφοφόρων της δεν πήγε στις κάλπες ή έκανε άλλη επιλογή. Αποδείχτηκε έτσι πως δεν υπάρχουν δεδομένοι ψηφοφόροι. Και πως το «χωρίς αντίπαλο» είναι ωραίο παιχνίδι, αρκεί να ξέρεις να παίζεις χωρίς αντίπαλο.
Τέλος της μακαριότητας για την αντιπολίτευση στον Μητσοτάκη. Οι δεξιοί δεν ψήλωσαν και οι αριστεροί πλακώθηκαν μεταξύ τους πριν κλείσουν οι κάλπες. Εκαναν το μαγαζί καλοκαιρινό στο πιτς φιτίλι.
Τέλος της μακαριότητας και για την Ακροδεξιά. Δεν είναι μόνο ότι δεν σάρωσε στις κάλπες, ούτε ότι ο Μελανσόν στη Γαλλία φτιάχνει «Λαϊκό Μέτωπο» στα ίχνη του Λεόν Μπλουμ. Είναι ότι τους πλάκωσε κι ο Κασσελάκης που ανοίγει Center for European Progress με γραφείο στη Νέα Υόρκη ώστε να τρίξει τα δόντια στους ακροδεξιούς. Τώρα για ποιον λόγο η αντιμετώπιση της ευρωπαϊκής Ακροδεξιάς χρειάζεται γραφείο στο Μανχάταν ή το Μπρούκλιν, δεν το γνωρίζω. Μάλλον θα είναι παραπλανητική κίνηση για να τους πιάσουμε στον ύπνο.
Τέλος λοιπόν της μακαριότητας για όλους. Αποδεικνύοντας πως ακόμη κι οι πιο ξενέρωτες εκλογές μπορούν να έχουν κάτι να πουν.
Κυρίως όμως μπορούν να παίξουν έναν ρόλο αποκάλυψης για προβλήματα που έως τώρα όλοι τα έσπρωχναν κάτω από το χαλί. Διότι τελικά όσα ειπώθηκαν ήταν ήδη γνωστά ή περίπου.
Δεν ξέραμε ότι η Ευρωπαϊκή Ενωση πορεύεται χωρίς σχέδιο και χωρίς προτεραιότητες σε έναν όλο και πιο ταραγμένο πλανήτη; Ο πόλεμος έφτασε να μαίνεται στις πόρτες της Ευρώπης και οι ανεγκέφαλοι του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου κόπτονταν για την ανύπαρκτη «μικρή Μαρία» στον Εβρο, τα δικαιώματα των λαθρεμπόρων ή την τυποποίηση των φορτιστών.
Μόνο αν είσαι ανισόρροπος μπορεί να στήνεις καβγάδες για το «κράτος δικαίου» στον πιο ανεπτυγμένο δημοκρατικό χώρο της υφηλίου.
Δεν ξέραμε ότι πολλές επιλογές και δράσεις της κυβέρνησης ήταν προβληματικές, ακατανόητες και κυρίως δεν έπειθαν ούτε τους οπαδούς της; Αλλά κακά τα ψέματα αν δεν πείθεις στην πολιτική δεν έχεις μέλλον στην πολιτική. Και σίγουρα δεν θα σε σώσει το ΤikΤok.
Δεν ξέραμε ότι η αντιπολίτευση είναι για τα μπάζα και πως από τη μυριάδα των ηγετών της κανείς δεν ξεχωρίζει; Και το ξέραμε και το κουβεντιάζαμε και γελούσαμε με τους λεονταρισμούς τους. Αλλά η αλαζονεία των μικρών κατάφερε να υπερκεράσει την αλαζονεία των μεγάλων.
Δεν ξέραμε επίσης ότι η Ακροδεξιά είναι κάτι σαν «χάρτινος τίγρης» κι αποκλείεται να αντέξει σε μια ορμητική επίθεση Κασσελάκη; Αυτό κι αν το ξέραμε. Ιδίως αν η επίθεση εκδηλωθεί στο μέτωπο των Hamptons.
«Μεγάλη αναταραχή, υπέροχη κατάσταση» θα έλεγε ίσως ο πρόεδρος Μάο. Μόνο που η αναταραχή δεν είναι μεγάλη, ούτε η κατάσταση μοιάζει υπέροχη.
Καλό είναι λοιπόν να δούμε και την άλλη πλευρά.
Μπορεί οι Φιλελεύθεροι κι οι Πράσινοι να έφαγαν «μαύρο» στις ευρωεκλογές, μπορεί η λαϊκίστικη Δεξιά να είχε κέρδη, αλλά το Κέντρο συνολικά άντεξε κυρίως χάρη στο Λαϊκό Κόμμα (που κερδίζει έδρες) αλλά και τους Σοσιαλδημοκράτες (που δεν έχασαν πολλές).
Συνεπώς μάλλον δεν πρέπει να υπάρχει πρόβλημα στην ανάδειξη της νέας ευρωπαϊκής ηγεσίας, αν ακολουθηθεί η παλιά λογική των συνθέσεων και της κατανομής.
Στην Ελλάδα, η κυβέρνηση μπορεί να έχασε ψηφοφόρους αλλά η κυριαρχία της και κατ’ επέκταση η πολιτική σταθερότητα δεν τέθηκαν σε αμφισβήτηση επί της ουσίας.
Μπορεί λοιπόν να συνεχίσει να κάνει τη δουλειά της, αρκεί να αφήσει στην άκρη την κρίση μεγαλείου και να βρει τη δουλειά που πρέπει να κάνει.
Η αντιπολίτευση παρά τους φανφαρονισμούς της έμεινε μεν σε μικρά κυβικά αλλά αυτό μπορεί να αποτελέσει ένα καλό έναυσμα ώστε να συλλογιστεί ποια είναι, τι θέλει και τι μπορεί να κάνει.
Ακόμη περισσότερο: να αναλογιστεί με ποιους θα το κάνει. Για να μην κρυβόμαστε, το πρόβλημα ηγεσίας και φυσιογνωμίας της αντιπολίτευσης βγάζει μάτι. Εχουμε μπλέξει με καλαμπουρτζήδες.
Οσο για την Ακροδεξιά δεν έχω πολλά να προσθέσω, τα λέει όλα το αποτέλεσμα. Το οποίο τους εξηγεί σε όλες τις ευρωπαϊκές γλώσσες πως στην πολιτική δεν αρκεί να υποδεικνύεις τα προβλήματα που γενικά προκαλούν δυσφορία στον κόσμο. Αυτό το κάνουν κι οι σχολιαστές στην τηλεόραση.
Στην πολιτική αντιθέτως μαζί με τα προβλήματα πρέπει να παρουσιάζεις και μια πειστική μέθοδο αντιμετώπισής τους. Γνωρίζοντας πως τα απλά προβλήματα δεν επιδέχονται απαραιτήτως απλοϊκές λύσεις.
Ολα αυτά φυσικά θα ισχύουν εφόσον η ευρωπαϊκή Ακροδεξιά καταφέρει να επιζήσει από τη θυελλώδη επίθεση Κασσελάκη στο μέτωπο των Hamptons.
Με άλλα λόγια το τέλος της μακαριότητας είναι γεγονός για όλους. Την ίδια στιγμή όμως μπορεί να αποτελέσει μια καλοδεχούμενη σύνδεση με την πραγματικότητα και να προσγειώσει πολλά «καλάμια» – για να δανειστώ την έκφραση της Ντόρας Μπακογιάννη…
Ιδίως αν επιβεβαιωθεί ότι (σε αντίθεση ίσως με τη Γαλλία ή τη Γερμανία) το πολιτικό σκηνικό που αναδείχθηκε στις ευρωεκλογές επιδέχεται διορθωτικές κινήσεις και δεν είναι μια ισοπεδωτική προτροπή κατεδαφίσεων.
Σε τελευταία ανάλυση άλλωστε δημιουργός των εξελίξεων σε όλες τις ευρωπαϊκές δημοκρατίες είναι ο μέσος ευρωπαίος πολίτης. Στου οποίου την ωριμότητα και τη σωφροσύνη υποχρεούμαστε να προσβλέπουμε.
