«Ταξίδι» μάθησης θα μπορούσε να χαρακτηρίσει κανείς τη ζωή. Καθημερινά, μέσα από τις εμπειρίες μας μαθαίνουμε πράγματα που πολλές φορές ευχόμαστε κάποιος να μας είχε προειδοποιήσει νωρίτερα. Συμβουλές που μπορούν να αλλάξουν τελειώς τον τρόπο που βλέπουμε τον κόσμο.
Οι περισσότεροι άνθρωποι ξοδεύουμε μεγάλο χρόνο μέσα στη ζωή μας για να ασχολούμαστε με το παρελθόν ή ανησυχώντας για το μέλλον. Υπάρχει, όμως, ένα μάθημα ζωής, που πολλοί από εμάς θα θέλαμε να είχαμε κατανοήσει νωρίτερα, κι αυτό είναι η δύναμη του να ζούμε στο παρόν. Φαντάσου πόσο πιο ικανοποιητική θα ήταν η ζωή μας αν απολαμβάναμε πραγματικά την κάθε στιγμή όπως εκτυλίσσεται, αντί να χανόμαστε στις τύψεις του παρελθόντος ή στις ανησυχίες του μέλλοντος.
Συχνά προσκολλούμαστε σε ανθρώπους, υλικά αγαθά, ακόμα και ιδέες ή πεποιθήσεις, φοβούμενοι τη δυσφορία που θα νιώσουμε εάν τα χάσουμε. Αυτή η προσκόλληση, όμως, είναι σημαντικός παράγοντας της δυστυχίας. Γιατί; Επειδή τα πάντα στη ζωή είναι παροδικά. Η αλλαγή είναι η μόνη σταθερά. Όταν εξαρτόμαστε από κάτι, προετοιμάζουμε τον εαυτό μας για πόνο και απογοήτευση όταν αυτό αλλάξει ή εξαφανιστεί.
Μια κοινή παρανόηση είναι ότι η συμπόνια είναι ένδειξη αδυναμίας. Όμως, στην πραγματικότητα, η συμπόνια είναι μια βαθιά δύναμη. Η συμπόνια περιλαμβάνει την κατανόηση και την ενσυναίσθηση απέναντι στον πόνο των άλλων. Στον πυρήνα της, έχει να κάνει με την αναγνώριση της κοινής μας ανθρωπιάς. Μας υπενθυμίζει ότι, όπως κι εμείς, έτσι και οι άλλοι, προσπαθούν να βάλουν τα δυνατά τους για να ξεπεράσουν τα σκαμπανεβάσματα της ζωής.
Ναι, η καλύτερη δράση είναι η μηδενική δράση. Όχι πάντα, βέβαια. Ζούμε σε μια κοινωνία που εκτιμά το συνεχές πράττειν και την επίτευξη των στόχων, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε πολλές φορές και τη «δύναμη» της αδράνειας. Υπάρχουν φορές που το να μην κάνουμε τίποτα – απλά να είμαστε παρόντες και να παρατηρούμε, μπορεί να είναι πιο παραγωγικό από οποιαδήποτε προσπάθεια. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα όταν βρισκόμαστε αντιμέτωποι με έντονα συναισθήματα ή δύσκολες καταστάσεις.
