«Το πανεπιστήμιό μου έχει μεταμορφωθεί σε στρατιωτική ζώνη, δεν μας αφήνουν να μπούμε στο κτίριο που βρισκόταν υπό κατάληψη και δεν ξέρω αν κάποιοι από τους φοιτητές μου είναι στη φυλακή. Οι σκηνές είναι τρομακτικές…».
Ο άνθρωπος που μιλά στο «Βήμα» από την άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής είναι καθηγητής στο Κολούμπια, στο πανεπιστήμιο όπου γεννήθηκε, σχεδόν μισό αιώνα μετά τις «ημέρες του ’68», ένα νέο φοιτητικό κίνημα για να καταγγείλει έναν νέο πόλεμο.
Όπως και τότε, όμως, έτσι και σήμερα αυτό που συμβαίνει ξεπερνά τα όρια ενός ή περισσότερων πανεπιστημιακών campus. Η απόφαση για την είσοδο της αστυνομίας και οι συλλήψεις έφεραν στο ακαδημαϊκό σύμπαν μνήμες, σκέψεις, φόβους.
Συγχρόνως όμως πυροδότησαν και μια σειρά από ερωτήματα: Μήπως πλήττεται το πανεπιστήμιο ως θεσμός ανάπτυξης και ελεύθερης ανταλλαγής απόψεων, γνώσης και έρευνας;
Από την άλλη, τι συμβαίνει όταν τα όρια θολώνουν, οι ακρότητες εισβάλλουν στην καθημερινότητα του κοινωνικού γίγνεσθαι, σβήνονται ή χαράσσονται νέες κόκκινες γραμμές;
Και, ακόμη, θα μπορούσε αυτή η οργή των campus να περάσει τον Ατλαντικό και ένα ανάλογο κύμα, με την ίδια προφανή αφορμή και τις ίδιες ή άλλες βαθύτερες αιτίες, να σαρώσει τα ευρωπαϊκά πανεπιστήμια;
Με την ένταση να συνεχίζεται στα ανώτατα ιδρύματα των ΗΠΑ, τις συλλήψεις να έχουν ξεπεράσει τις χίλιες σε 16 Πολιτείες και τις φήμες να απλώνονται μαζί με την οσμή του μπαρουτιού, οι απαντήσεις είναι κάθε άλλο παρά εύκολες ή αυτονόητες.
Οι έξι πανεπιστημιακοί από πανεπιστήμια της Αμερικής και της Ευρώπης που καταθέτουν τις απόψεις τους στο αφιέρωμα του «Βήματος» δεν έχουν βεβαιότητες. Έχουν όμως τα ερμηνευτικά εργαλεία, την εμπειρία και τη γνώση για να «διαβάσουν» τα μηνύματα, τις προσδοκίες ή ακόμη και τις χίμαιρες αυτής της φοιτητικής εξέγερσης για έναν πόλεμο που προβληματίζει ποικιλοτρόπως.
