Πολιτική σταθερότητα. Αυτό διακυβεύεται στις ευρωεκλογές, μας λέει η κυβέρνηση, και είναι αυτονόητο ότι η πολιτική σταθερότητα είναι γενικώς καλό πράγμα. Ομως είναι προϋπόθεση η πολιτική σταθερότητα στη ζωή μιας χώρας, δεν είναι αυτοσκοπός. Χρειαζόμαστε την πολιτική σταθερότητα, ώστε να κινηθούμε προς συγκεκριμένους στόχους, που εξυπηρετούν το γενικό συμφέρον. Πρέπει δηλαδή να πηγαίνεις κάπου και να εξηγείς πώς θα φτάσουμε εκεί, για να ζητάς πολιτική σταθερότητα. Ειδάλλως, μόνη της η πολιτική σταθερότητα καταλήγει σε ακινησία.
Αυτή η έλλειψη συνιστά το μεγαλύτερο πρόβλημα της κυβέρνησης. Προκαλείται από τη συνδρομή τριών παραγόντων, με πρώτο την κούραση υλικού και προσωπικού. Αυτό είναι νόμος της ζωής, από τον οποίο κανείς δεν ξεφεύγει, ιδίως οι κυβερνήσεις στη δεύτερη θητεία τους. Ο δεύτερος παράγων είναι τα απρόβλεπτα γεγονότα (Τέμπη, φυσικές καταστροφές, ΑΤ Αγίων Αναργύρων), που ανοίγουν χάσματα τα οποία δεν κλείνουν με μπαλώματα και πασαλείμματα, λόγω της αθλιότητας του κράτους, που πάντα αποκαλύπτεται εκ των υστέρων, αλλά τη γνωρίζαμε όλοι εκ των προτέρων και προτιμούσαμε να την αγνοούμε. Ο τρίτος είναι η έλλειψη αντιπάλου, με την έννοια συγκεκριμένου προσώπου, που έχει οργανωμένο κόμμα μαζί του και καταφέρνει να δίνει την εντύπωση ότι μπορεί να κυβερνήσει. Οταν κυβερνάς χωρίς αντίπαλο, ώστε ο ψηφοφόρος που κρίνει να μπορεί να σχετικοποιήσει τη σύγκριση των επιδόσεών σου με τις υποσχέσεις του αντιπάλου, τότε αναγκαστικά κρίνεσαι σε σχέση με το απόλυτο, το τέλειο και το ιδεατό· και είναι φυσικό ότι, συγκρινόμενος με το απόλυτο, πάντοτε βγαίνεις χαμένος.
Συνεπώς, αν στην κυβέρνηση αντιλαμβάνονται το πρόβλημα με τον τρόπο που περιγράφω παραπάνω, τότε θα πρέπει να βρίσκονται σε αναζήτηση αφηγήματος. Δεν είναι όμως τόσο απλό όσο ακούγεται. Δεν φτάνουν μερικές καινούργιες ιδέες και κάποια έξυπνα σλόγκαν. Πρέπει να είναι κάτι πειστικό και εφικτό και αυτό σημαίνει δύσκολες επιλογές, δεδομένου ότι οι πάσης φύσεως πόροι είναι πεπερασμένοι. Εν ολίγοις, μανίκι. (Δεν ξέρω αν θυμούνται πολλοί αυτή την έκφραση, αλλά δεν πειράζει…) Ελπίζω να τους αρέσουν τα «τσάλετσις», όπως λέει ο κ. Μανώλης Σφακιανάκης. (Ούτε τι σημαίνει «τσάλετσις» ξέρω, αλλά ούτε και αυτό πειράζει…)
ΑΝΑΨΥΚΤΗΡΙΟ
Ο Αλέξης Τσίπρας θα συμμετάσχει, πληροφορούμεθα, στο Φόρουμ των Δελφών. Εικάζεται ότι από το βήμα του συνεδρίου ο πρώην πρωθυπουργός θα αναπτύξει τις απόψεις του για την κατάσταση του κόσμου, απόψεις οι οποίες εσχάτως έχουν αποκτήσει ιδιαίτερο βάθος, λόγω της συμμετοχής του κ. Τσίπρα σε δύο ή τρεις, μπορεί και τέσσερις, συνεδριάσεις της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης του Συμβουλίου της Ευρώπης. Χρειάζεται και το ψυχαγωγικό πρόγραμμα σε αυτούς του τύπου της διοργανώσεις. Πώς να αντέξεις αλλιώς, χωρίς διαλείμματα αναψυχής; Επεκτείνοντας επομένως αυτή τη γλωσσική μεταφορά, θα μπορούσαμε να καταλήξουμε στη διαπίστωση ότι και το αναψυκτήριο, ως θεσμός, έχει τη θέση του στα συνέδρια.
ΖΗΛΙΑ, ΨΩΡΑ
Ο πρόεδρος Κυριάκος Βελόπουλος άσκησε δριμεία κριτική στον Νικόλα τον Ανδρουλάκη, τον οποίον κατηγορεί ότι πνίγει το θέμα της παρακολούθησης του. Κατ’ αρχάς, έπρεπε να έχει υποβάλει μηνύσεις κατά των υπευθύνων, λέει. Επειτα, γιατί ο Ανδρουλάκης πήγε αυτοπροσώπως στον κ. Ράμμο, διερωτάται ο πρόεδρος, και δεν υπέβαλε τηλεφωνικώς το αίτημά του; Το έκανε για το σόου μπροστά στις κάμερες, απαντά ο ίδιος. Το προφανές σε μένα, πάντως, είναι ότι ο πρόεδρος της Ελληνικής Λύσης σκάει από τη ζήλια του και ψάχνει έναν τρόπο να μπει και αυτός στην εικόνα της υπόθεσης. Θα έδινε και τι δεν θα ‘δινε, μη σας πω ακόμη και 100 ευρώ, για να ήταν και αυτός στόχος παρακολούθησης.
Πώς θα μπορούσε να το πετύχει; Μόνος του δεν μπορεί, χρειάζεται άνωθεν βοήθεια. Ο Ιησούς, λ.χ., δεν μπορεί να βοηθήσει; Νομίζω ότι μπορεί θαυμάσια να πει δυο κουβέντες στον Μητσοτάκη ότι πρέπει να παρακολουθείται ο Κυριάκος Βελόπουλος. Καλά, αντιλαμβάνομαι ότι αυτοπροσώπως δεν μπορεί να το κάνει, καταλαβαίνω τις δυσκολίες. Μπορεί όμως να του γράψει μια επιστολή, βρε αδελφέ, που του αρέσει κιόλας να γράφει επιστολές! Τα λέω όλα αυτά, για να προετοιμάζονται οι αρμόδιοι στο Μαξίμου, να ειδοποιήσουν την αστυνομική φρουρά να είναι έτοιμη με το ενδεχόμενο και να μην πέσει πανικός.
Αν, λοιπόν, εμφανιστεί στην είσοδο του Μαξίμου ένας τύπος με έναν πάπυρο στο χέρι, ένας τύπος που από μακριά θα μοιάζει με κλοσάρ και, από κοντά, θα μοιάζει με διασταύρωση Βεδουίνου και κομπάρσου από το «Life of Brian», να μην πανικοβληθεί κανείς. Αντιμετωπίστε τον ψύχραιμα, σαν να είναι συνηθισμένο, καθημερινό θέαμα. Θα είναι ο αγγελιαφόρος με την επιστολή. Επίσης! Βασικό αυτό, ευτυχώς δεν το ξέχασα. Φροντίστε να υπάρχει πάντα στην πύλη του Μαξίμου ένας αστυνομικός με καλή γνώση της αραμαϊκής, για να μην υπάρξουν προβλήματα στη συνεννόηση. Φυσικά, η επιστολή θα είναι στα ελληνικά, τη μητρική γλώσσα του Θεού…
