فروشندگی و تهیه غذا در یکی از محل‌های پر ازدحام شهر برای مردان شاید امر عادی باشد، اما در جامعۀ سنتی افغانستان یک زن در ولایت هرات در جادۀ لیلامی‌های شهر هرات که یکی از نقاظ مزدحم شهر است، آشک و منتو می‌فروشد.
شیرین که چند سال قبل از ولایت بلخ به هرات سفر آمده، اکنون که شوهرش بیکار است، او با پختن و فروختن آشک و منتو در شهر هرات مخارج خانوادۀ ۱۰ نفری‌اش را پیدا کند.
شیرین می‌گوید، به جای اینکه دستش را به کسی دراز کند و طلب کمک کند، خودش کار می‌کند و رزق و روزی حلال پیدا می‌کند:
"همی کار را شروع کردم رفتم پیش شاروالی آنها گفت برو کارت را شروع کن. شکر خوب است روزگار می‌گذرد، کار و بار ننگ نیست از گدایی و بیکاری بهتر است."
شیرین این کار را در بلخ هم می‌کرد، اما می‌گوید که رونق کارش در هرات بیشتر است.
او گفت، ۵۰۰۰ کرایۀ خانه می‌دهد و دو پسرش نیز برای کارگری به ایران رفته اند، اما تلاش می‌کند که با استفاده از این کار هزینه‌های زندگی خود و خانوادش را تأمین کند:
"روزانه ۲۰۰ تا ۲۵۰ مفاد می‌ماند. جمع می‌کنم کرایۀ خانه را می‌دهم. ۵۰۰۰ کرایۀ خانه است و خرج ۱۰ نفر خانوادۀ ما می‌شود."
برخی از مشتریان شیرین که از دست پخت او استفاده می‌کنند، می‌گویند که از خدمات او راضی هستند.
وحیدالله زمانی، یکی از باشندگان شهر هرات به رادیو آزادی گفت:
"من هر روز پیش خاله می‌آیم غذا می‌خورم، هم بهداشتی و هم خوشمزه است. هیچ مشکل ندارد. خاله هم خوش اخلاق هستند ما ازشان راضی هستیم خدا ازشان راضی باشند."
شیرین که چهار دختر و پنج پسر دارد، می‌گوید، زن و مرد باید کار کنند تا وضعیت زندگی یک خانواده بهتر شود و به آیندۀ فرزندان نیز رسیدگی صورت گیرد.
