شاید بتوان گفت که امریکاییها در تعاملات و مناسبات جهانی با کشورها یا قابلیت و قدرت مدیریت بحرانها، هیچ وقت تا این حد ناتوان و عاجز نبودهاند که برای تحقق نسبی رؤیاها و اهدافشان، هیچ ابزار و گزینه مستقیم و ذاتی نداشته باشند و مجبور شوند از سازمانهای بینالمللی بهعنوان ویترین پنهان برای وجاهتسازی اقداماتشان در جهان استفاده کنند.