Έχει περάσει ακριβώς μια βδομάδα από τότε που χιλιάδες ζωές χάθηκαν κάτω από τα συντρίμμια. Ο σεισμός των 7,8 Ρίχτερ βρήκε τους πολίτες της Τουρκίας και της Συρίας τα ξημερώματα της 6ης Φεβρουαρίου.
Ο αριθμός των νεκρών έχει ξεπεράσει τις 35.000 ενώ μια βδομάδα μετά τον φονικό σεισμό οι διασώστες συνεχίζουν να ανασύρουν ζωντανούς κάτω από τα συντρίμμια.
Ο αριθμός των σορών από τον σεισμό στη νότια Τουρκία είναι τόσο υψηλός που οι τάφοι σημειώνονται με αριθμούς αντί για ονόματα, καθώς οι αρχές επισπεύδουν τις ταφές.
Στην επαρχία Χατάι, τα πτώματα μεταφέρονται σε «νεκροταφεία σεισμών» μετά από ελέγχους σε τοπικά νοσοκομεία, σύμφωνα με το Πρακτορείο Ειδήσεων Demiroren. Εάν δεν μπορεί να εξακριβωθεί η ταυτότητά τους, θάβονται μετά τη λήψη δειγμάτων DNA, δακτυλικών αποτυπωμάτων και φωτογραφιών.
Οχήματα με πλατφόρμες για το πλύσιμο και την προετοιμασία των σορών για ταφή σύμφωνα με τις ισλαμικές παραδόσεις στάλθηκαν στην περιοχή. Εγκαταστάθηκαν επίσης εγκαταστάσεις πλυντηρίων και αίθουσες προσευχής μετά τον καθαρισμό ενός χώρου από μηχανήματα κατασκευής.
Περίπου 5.000 θύματα του σεισμού από μία μόνο πόλη έχουν ταφεί σε τοποθεσία στη νοτιοανατολική Τουρκία.
Ο μαζικός ταφός στο Καχραμανμάρας στην άκρη της κατεστραμμένης πόλης θα μπορούσε τελικά να είναι ο τόπος ανάπαυσης περίπου 10.000 κατοίκων της που έχασαν τη ζωή τους στη φυσική καταστροφή , σύμφωνα με έναν ανώτερο αξιωματικό που μίλησε στην Telegraph.
Ένας άλλος αστυνομικός που ταξίδεψε από την Άγκυρα για να ηγηθεί της επιχείρησης ταφής είπε ότι ο αριθμός των νεκρών που έφταναν αυξανόταν «κάθε μέρα».
Ολόκληροι δρόμοι ισοπεδώθηκαν σε όλο το Καχραμανμάρας, όπου κάποτε ζούσαν 500.000 άνθρωποι, με τους νεκρούς να συνεχίζουν να ανασύρονται από τα συντρίμμια.
Ένας διασώστης στην πόλη πλησίασε την Telegraph παρακαλώντας για βοήθεια, λέγοντας ότι δεν είχε το ανθρώπινο δυναμικό για να ανασύρει 100 νεκρούς που πιστεύεται ότι ήταν θαμμένοι κάτω από μια πολυκατοικία.
Λευκές αυτοσχέδιες σκηνές έχουν στηθεί στην άκρη του νεκροταφείου Καχραμανμάρας για να επιτρέπεται ο καθαρισμός των σορών προτού ταφούν σε έναν από τους πολλούς φρεσκοσκαμμένους τάφους.
Οι συγγενείς που πενθούσαν εθεάθησαν να καταρρέουν στο σημείο, να ουρλιάζουν και να κλαίνε, ενώ μεγάλες ομάδες συγκεντρώθηκαν για προσευχή καθώς θάβονταν οι νεκροί.
Μια συνεχής ροή από αυτοκίνητα και φορτηγά που μετέφεραν θύματα του σεισμού για να ταφούν μπορούσε να παρατηρηθεί στον τόπο ταφής το Σάββατο.
Πολλά πτώματα που έπρεπε ακόμη να ταφούν, απλώς αφέθηκαν στην άκρη του δρόμου μέσα σε σακούλες.
Ένας άνδρας πήρε από το πίσω μέρος του αυτοκινήτου του μια τσάντα μήκους περίπου 4 ποδιών – πιθανότατα να επρόκειτο για ένα μικρό παιδί.
«Έχω δει σεισμούς στο παρελθόν, αλλά αυτός είναι τόσο, τόσο μεγάλος. Δεν έχω ξαναδεί αυτό το μέγεθος», λέει ένας διασώστης.
«Αυτοί οι άνθρωποι θρηνούν. Πρέπει να συνεχίσουμε να δουλεύουμε για αυτούς».
οικογένειες στριμώχνονταν κάτω από μουσαμάδες και χάρτινα καταφύγια, γύρω από πυρκαγιές επίπλων και συντρίμμια, αγωνίζονταν να επιβιώσουν στα ερείπια πόλεων και κάτω από συνθήκες ακραίου ψύχους καθώς περίμεναν βοήθεια και θρηνούσαν τους χιλιάδες νεκρούς .
Στις κωμοπόλεις και τις πόλεις της ζώνης του σεισμού, οι άνθρωποι φαινόταν να είναι συνωστισμένοι παντού, εκτός από τα ραγισμένα και ασταθή κτίρια όπου κάποτε εργάζονταν και ζούσαν. Μεγάλοι πύργοι διαμερισμάτων στέκονταν σκοτεινοί και άδειοι ενώ σκηνές και πρόχειρα καταφύγια γέμιζαν πάρκα, πεζοδρόμια και αυλές τζαμιών.
Σε ένα κάμπινγκ απέναντι από ένα κτίριο που κατέρρευσε στην Καχραμανμαράς, μια τουρκική πόλη κοντά στο επίκεντρο του σεισμού, μια οικογένεια πάλευε να μείνει ζεστή γύρω από μια φωτιά με ό,τι μπορούσε να κάψει.
«Δεν μπορούσα να σκεφτώ να φάω», είπε η Zeynep Omac, καθισμένη σε ξύλινα παγκάκια με τα δύο παιδιά της, 9 και 14 ετών. «Απλώς δίνω στα παιδιά ό,τι σνακ μπορώ να βρω», λέει στους New York Times.
Η κυρία Omac και τα παιδιά της είχαν φύγει από το διαμέρισμά τους κατά τη διάρκεια του σεισμού με τις πιτζάμες τους. «Προσπαθώ να βρω ρούχα από εκεί», είπε, δείχνοντας ένα σωρό ρούχα στο πεζοδρόμιο, τα υπολείμματα κάποιας βοήθειας που είχαν φτάσει στην πόλη.
Στην απέναντι πλευρά του δρόμου, οι εργάτες έψαχναν για πτώματα στα ερείπια, με τις ελπίδες τους να βρουν επιζώντες αμυδρά τόσο καιρό μετά την πτώση του κτιρίου. Η κυρία Omac είπε ότι είχε συγγενείς κάτω από τα συντρίμμια: την ανιψιά και ανιψιό του συζύγου της.
Πολλοί άνθρωποι έφτιαξαν τα συντρίμμια μαζί για να στήσουν ό,τι μπορούσαν: Μια οικογένεια, που αριθμούσε περίπου μια ντουζίνα, έχτισε ένα καταφύγιο από χαρτόνι και μουσαμά πάνω από ένα φορτηγό με επίπεδο κρεβάτι, με κουβέρτες και λεπτά στρώματα στα κρεβάτια.
Ο κύριος Ντασκάν κατάφερε να ανασύρει από τα ερείπια τη γυναίκα του και τα τρία παιδιά του και έχουν μετακομίσει σε ένα σπίτι του χωριού με άλλες οικογένειες. Αλλά παρόλα αυτά περνούσαν την ώρα τους έξω, στο κρύο.
«Είναι ένα συμπαγές σπίτι, αλλά τα παιδιά μου φοβούνται να μπουν μέσα, οπότε ανάλογα με τον καιρό, καθόμαστε στην αυλή ή κοιμόμαστε στο αυτοκίνητο», είπε.
Επέστρεψε στην ερειπωμένη γειτονιά του, είπε, «μόνο για να μοιραστώ τον πόνο των γειτόνων μου».
