Ο Μίκης Θεοδωράκης, σε συνέντευξή του στην ΕΡΤ τον Ιανουάριο του 2010, ανέφερε την επιθυμία του να ταφεί στην ιδιαίτερη πατρίδα του, τον Γαλατά Χανίων.
Η έκφραση αυτής της επιθυμίας, 11 χρόνια πριν από τον θάνατό του, θέτει νέα δεδομένα στην υπόθεση της ταφής του, που έχει γίνει «θρίλερ», μετά από την προσπάθεια της οικογένειας του σπουδαίου συνθέτη να αλλάξει τον τόπο ταφής του Μίκη, από τον Γαλατά Χανίων στο Βραχάτι Κορινθίας.
Ο Μίκης αφηγείται:
Για τον Ελευθέριο Βενιζέλο: «Εἰχε έλθει στο σπίτι μας στα Γιάννενα, για να επισκεφτεί τον πατέρα μου. Με κρατούσε στα γόνατά του κι εγώ από την ταραχή και την συγκίνηση του… πατάω ένα κατούρημα, οπότε νομίζω ότι είμαι και ο μοναδικός που έχει καταβρέξει έτσι έναν εν ενεργεία Πρωθυπουργό».
Για τον πόλεμο: «Στον πόλεμο δεν καταλαβαίνεις ούτε ότι σκοτώνεις, ούτε ότι σκοτώνεσαι».
Για την ενότητα των κομμουνιστών: «Zητούσα και από τα δύο ΚΚΕ ενότητα, στο τέλος την έκαναν μόνοι τους και με άφησαν εμένα αμανάτι και όπως μου είπε και ο Μίμης Ανδρουλάκης μοιράσανε τις καρέκλες και δεν περίσσεψε κάποια για σένα».
Για τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη: «Ήταν αποστάτης της τάξης του κατά κάποιον τρόπο, διότι μόνον αυτός τόλμησε να βάλει κομμουνιστές στην κυβέρνησή του και ήθελε να φτιάξει επιτροπή για την παιδεία και τον πολιτισμό και να είμαστε μαζί, ήταν για όλα αυτά που εγώ πίστευα».
Για την Μακρόνησο: «Με έθαψαν ζωντανό με το κεφάλι έξω σε ένα μνήμα στους τάφους των Τούρκων, με άφησαν για δύο μερόνυχτα και ήμουν αναγκασμένος να δαγκάνω ουρές και κεφάλια αρουραίων, για να μην με φάνε στο πρόσωπο».
Για την ποίηση του αδελφού του: «Στην Κρήτη επειδή είχαν όπλα, εθεωρείτο ντροπή να γράφεις ποιήματα κι έτσι ο αδελφός ο Γιάννης ντρεπόταν, έγραφε και τα πέταγε, πήγαινα το πρωί να πάρω μία ντομάτα κι έβλεπα ανάμεσα χαρτί με ποίημα του Γιάννη! Το ‘Χάθηκα’ του αδελφού μου, είναι το αγαπημένο μου τραγούδι».
Για τον θάνατο του αδελφού του: «Όταν αρρώστησε ο Γιάννης, πίστευα ότι έχω μία υπερφυσική δύναμη και θα εμποδίσω τον Χάρο να μπει στο δωμάτιό του μέσα κι έτσι έμεινα μαζί του μέρα-νύχτα τις τελευταίες του 10 μέρες, μέχρι που ξεψύχησε στα χέρια μου. Μίκη μου, φεύγω, μου είπε στο τέλος. Μετά δεν ήθελα να ζήσω. Πήγαινα στο Βραχάτι, ήμουνα χαμένος με τον Γιάννη. Δεν ξεπερνάμε τις απώλειες».
Για τον θάνατο του πατέρα του, Γιώργου: «Όταν πέθανε ο πατέρας μου έπαθα ίλιγγο, ήθελα να πεθάνω και εγώ, στο τέλος κατάλαβα ότι γράφω τραγούδια μόνο για να χαίρεται ο μπαμπάς μου».
Για τον θάνατο της μητέρας του, Άσπας: «H μητέρα μου, όταν πέθανε ο πατέρας μου, έπαψε να μιλάει και δεν έπινε νερό, ήμασταν από πάνω της ο αδελφός μου κι εγώ και είπε, πριν φύγει, ‘Γιώργο, έρχομαι’».
Για την πατρική του οικογένεια και το δικό του τέλος: «Έχω μία έλλειψη πολύ μεγάλη, μου λείπουν πολύ οι γονείς μου και ο αδελφός μου, γι’ αυτό το τέλος μου θέλω να είναι στον Γαλατά, για να είμαστε όλοι μαζί. Είμαι πολύ υλιστής, δεν πιστεύω ότι θα τους συναντήσω ξανά. Όταν κάποιος είναι νεκρός, είναι πέτρα, δεν είναι τίποτα. Εδώ κάθε μέρα χάνονται γαλαξίες ολόκληροι. Γεννιούνται γαλαξίες και χάνονται. Ε, μην είμαστε τόσο εγωιστές».
Για την αρρώστια: «Έχω απαγορεύσει στους δικούς μου να με πάνε στο νοσοκομείο, αν αρρωστήσω βαριά, δεν θέλω να πεθάνω εκεί».
Για τη ζωή: «H ζωἠ είναι δωρεά, ερχόμαστε στον κόσμο για να δημιουργήσουμε, να ερωτευτούμε, να σπείρουμε απογόνους».
Για την αθανασία: «O άνθρωπος γίνεται αθάνατος μόνο με τα πνευματικά έργα, οι αρχαίοι Έλληνες είναι αθάνατοι, διότι μέσα στην Αντιγόνη υπάρχει η πνοή τους».
Για τον Θεό: «Ο Θεός για μένα είναι νόμος της συμπαντικής αρμονίας».
Ο Μίκης Θεοδωράκης αφηγήθηκε τον πολυτάραχο πολιτικό και μουσικό του βίο στην εκπομπή «ΣΤΑ ΑΚΡΑ», με τη Βίκυ Φλέσσα, στη δημόσια τηλεόραση σε πέντε συνεχή μέρη, διαρκείας δύο και πλέον ωρών το καθένα, τον Ιανουάριο του 2010, τα οποία θα προβάλλονται εις μνήμην του, από την Πέμπτη 2 έως και την Τρίτη 7 Σεπτεμβρίου, στις 8 το βράδυ, στην ΕΡΤ2.
