ویژگی اسدالله علم که سبب شد تأثیرگذار‌ترین سیاستمدار ایران و نزدیک‌ترین فرد به شاه شود، تملق و چاپلوسی بود! علم در این ارتباط خود در کتاب خاطراتش چنین نقل کرده است: «ناهار را دسته‌جمعی در حضور شاه خوردیم و هر یک سعی کردیم، گوی چاپلوسی و تملق‌گویی به شاه را از دیگری برباییم!» این تملق‌های افراطی، پهلوی دوم را به مالیخولیای عقل کل بودن، مبتلا کرد! علم آنقدر شاه را تافته جدا بافته خوانده بود که کم‌کم خود او نیز به این باور رسیده بود که دارای رسالت ویژه‌ای از سوی قدرت‌های ناشناخته است!
