Έχουν πει πολλοί ότι η ελληνική κοινωνία ζει τη #MeToo στιγμή της.
Και είναι μια στιγμή πολλαπλά οδυνηρή.
Οδυνηρή για τα ίδια τα θύματα που βρίσκουν το θάρρος να αναμετρηθούν με το τραύμα εμπειριών που τα σημάδεψαν.
Οδυνηρή για τα θύματα που ακόμη αναζητούν το σθένος για να μιλήσουν.
Οδυνηρή για όλους μας γιατί συνειδητοποιούμε πόσο εκτεταμένες ήταν τέτοιες πρακτικές.
Βλέπετε η αλήθεια είναι πάντα ένα πολύ σκληρό μάθημα.
Και μαζί με την έκταση των κακοποιητικών συμπεριφορών συνειδητοποιούμε και την κλίμακα της συγκάλυψης.
Ας μη γελιόμαστε δεν ήταν μόνο ο δικαιολογημένος φόβος ή δισταγμός των θυμάτων να μιλήσουν που εξηγεί το γιατί δεν έρχονταν στο φως αυτές οι υποθέσεις.
Ήταν και το γεγονός ότι υπήρχε συγκάλυψη.
Και αυτή η συγκάλυψη δεν αφορούσε απλώς το γεγονός ότι δυστυχώς κακοποιητικές συμπεριφορές θεωρούνταν ανεκτές (όπως μας θύμισε η ατάκα περί των «αρσενικών παλαιάς κοπής» που δεν θεωρούν το όχι απάντηση).
Αφορούσε και τον τρόπο που όλα αυτά εμπλέκονταν με σχέσεις και δομές εξουσίας.
Τυπικές και άτυπες. Ορατές και αφανείς. Από αυτές που έχουν επίσημη μορφή και από αυτές που έχουν ανεπίσημη.
Γιατί σχέσεις (και διασυνδέσεις) με την εξουσία μπορούν να εξηγήσουν τις καταγγελίες που έμεναν μετέωρες, την αποφυγή δημοσιότητας, το «κουκούλωμα» σε αρκετές περιπτώσεις.
Το είδαμε αυτό και σε άλλες χώρες.
Η Καθολική Εκκλησία ακόμη δεν έχει μπορέσει να ξεπεράσει το τεράστιο και βαθύ τραύμα για τα εκτεταμένα περιστατικά παιδοφιλίας στο εσωτερικό της.
Στη Βρετανία ο Τζίμι Σάβιλ ήταν από τις πιο διάσημες προσωπικότητες της τηλεόρασης. Μέχρι και τίτλο «σερ» είχε πάρει. Μετά τον θάνατό το 2011 αποκαλύφθηκαν εκατοντάδες περιπτώσεις σεξουαλικής κακοποίησης για τις οποίες ήταν υπεύθυνος. Και αρκετές αφορούσαν ανήλικες. Και ορισμένοι ήξεραν για όλα αυτά…
Ο Τζέφρι Έπσταϊν ήταν ένας μεγαλοεπενδυτής που ταυτόχρονα ήταν στο επίκεντρο ενός πολύ εκτεταμένου δικτύου sex trafficking, συμπεριλαμβανομένων και ανηλίκων. Στις γνωριμίες του περιλάμβανε μεγιστάνες του πλούτου αλλά και πρόεδρους των ΗΠΑ. Καθόλου τυχαία που αρχικά θα έχει ευνοϊκή ποινική μεταχείριση.
Και άλλα αντίστοιχα παραδείγματα μπορούν να βρεθούν και για άλλες χώρες.
Γι’ αυτό τον λόγο και στη χώρα μας πρέπει να ερευνηθούν οι υποθέσεις κακοποίησης, αλλά και οι πρακτικές συγκάλυψης.
Γιατί η συγκάλυψη απλώς αποτελεί εγγύηση ότι η κακοποίηση θα συνεχιστεί.
