مستاجر به خود قبولانده بود که کرایه‌نشینی یعنی خوش‌نشین و تا هر وقت خوشش بود، اقامت می‌نماید و، چون ناخوشش گردید عزیمت می‌ورزد و مالک مطمئن که تا از مستاجری نارضایی به‌هم رساند با یک اخطار لفظی مختصر که (اتاق را خودمان لازم داریم، یا جایمان تنگ است فکر اتاق کنید) مستاجر اتاق دیده جا خالی می‌نماید.
