مرتضی چراغی
به هسته مرکزی جهان کنونی فکر کنید. جهانی شکل یافته در بازار آزاد. حال به ماهیت انقلاب سال پنجاه و هفت بیاندیشید. اتفاقی که نویدبخش جریانی معنویت گرا بود در جهانی عاری از معنا.
بله در یک سو اقتصاد محور است و در سویی دیگر فضیلت.
اخلاق در مقابل سلطه. دوقطبی واقعی و سیاه سفیدی اساسی و عمیق (مقایسه کنید با لیبرالیسم-سوسیالیسم). همان چیزی که بشر کم داشت و دقیقا به همین دلیل انقلاب در تمام گستره جهان و همچنین در تاریخ یکه تازی کرد. جان های ملول از نبردهای سرد و گرم بر سر انحصارطلبی و سلطه و نفوذ، بالاخره بن مایه ای برای اندیشیدن و آب زلالی برای نوشیدن یافته بود. جهان پرزرق و برق آنها شاید در ظاهر پرسروصدا و رنگارنگ، اما در باطن توخالی و پلاستیک بود.
ذهنهای هشیار می دیدند که این جهان سریع و خشن، با همه طمطراق ساختگیش هرگز در قامت الگو پذیرفته نخواهد شد، ونشد. حالیکه انقلاب، جریان انقلاب و ندای آن چه خوش این جای خالی را پر میکرد.
اگر الگو بودن در کردار ملت ها تجلی میابد نه در گفتارشان و اگر ما بدنبال صدور انقلاب، این بهترین الگوی جهان هستیم، باید بدانیم که ملاک زرادخانه های نظامی و ابرهولدینگ های اقتصادی نیست. بحث مهندسی معکوس و برتری تکنولوژیک نیست. حداقل نه آنقدر که بسط اخلاق، فضیلت، آزادی و عدالت. بله ارزشها اینها هستند. مامیبایست با دوعنصر معنویت و فضیلت سیستم سیاسی خود را در قالب آرمانی جهانی گسترش دهیم.
میبایست معنویت را با عقلانیت پیوند و صلح برآمده از آن را در مفهومی سرشار از دغدغه رستگاری به بشر بی پناه جهان مثلا مدرن شده ببخشیم. اما برای اینکار به زرادخانه احتیاج نیست بل میبایست مفاهیمی چون عدالت و آزادی را که ادعای آن را داریم در سرزمینمان متجلی نموده و نقش پیشاهنگ را در جهان ایفا کنیم. میبایست مروج ارزش های اخلاقی و فضیلت ها در داخل و متعاقبا در سطح جهان باشیم نه فقط متشاعر آنها.
اگر جهان سیاست امروز تنها در پی فروش کالا بودن، باعث شده تا جای خالی مکارم اخلاقی را هرچه بیشتر از پیش حس کنیم، و اگر این سیستم دچار کمبود است که هست، ما میبایست با تکیه بر اخلاق، گوهر دینی مان، این جای خالی را که همان مدعای ادیان توحیدیست در قالب گسترش فضایل اخلاقی، که تاثیری ژرفتر و هزینه ای کمتر از دیگر مولفه ها در پی دارد، بسط داده و نقش الگو بودن خود را به بهترین وجه اجرا کنیم. که دیگر کار از شعار گذشته است.
