Πώς απέκτησε την περιουσία του ο Ντόναλντ Τραμπ και κυρίως πώς την διατηρεί, είναι τα ερωτήματα που αναλύει με άρθρο του ένας καθηγητής Οικονομικών.
Ο καθηγητής Brad DeLong στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας στο Μπέρκλεϊ, κάνει γνωστό το πώς ο Ντόναλντ Τραμπ σπατάλησε τα χρήματα που του άφησε ο πατέρας του και στέκεται στο πόσο τυχερός ήταν.
Ο DeLong μιλά για φήμη που χτίστηκε πάνω σε μύθους και καταπιάνεται από το βιβλίο με τίτλο: «Lucky Loser» των Russ Buettner και Susanne Craig.
Διαβάστε το άρθρο του, στον Guardian.
Ο Ντόναλντ Τραμπ ξεκίνησε την καριέρα του στα τέλη της δεκαετίας του 1970, χρηματοδοτούμενος από τον πατέρα του Φρεντ Τραμπ.
Με την πάροδο των ετών αυτή η μεταφορά πλούτου έφτασε περίπου τα 500 εκατομμύρια δολάρια σε σημερινά χρήματα.
Οι πρόχειροι υπολογισμοί μου λένε ότι, αν απλά είχε πάρει τα χρήματα, τα είχε μοχλεύσει όχι απερίσκεπτα και τα είχε επενδύσει παθητικά σε ακίνητα στο Μανχάταν – πήγαινε σε πάρτι, έκανε γυναικείες σχέσεις, έπαιζε γκολφ, εισέπραττε τις επιταγές του ενοικίου και τις επένδυε εκ νέου – η περιουσία του θα μπορούσε να είχε ανέλθει σε περισσότερα από 80 δισ. δολάρια μέχρι τη στιγμή που ανέβηκε στην προεδρία το 2017.
Ένα από τα σπίτια του Ντόναλντ Τραμπ στην Φλόριντα
Και όμως ο Τραμπ δεν άξιζε 80 δισεκατομμύρια δολάρια το 2017. Αντιθέτως, το Forbes τον προσδιόρισε στα 2,5 δισ. δολάρια – που, δεδομένων των δυσκολιών της αποτίμησης και της λογιστικής των ακινήτων, είναι στην πραγματικότητα μεταξύ 5 δισ. δολαρίων (4 δισ. λίρες) και μηδέν (ή και λιγότερο).
Υπό αυτή την έννοια, οι βραβευμένοι με Πούλιτζερ δημοσιογράφοι των New York Times Russ Buettner και Susanne Craig αποκαλούν τον Τραμπ «χαμένο». Είναι πράγματι ένας από τους μεγαλύτερους χαμένους του κόσμου.
Προσπαθώντας να διευθύνει μια επιχείρηση, αντί απλώς να χαλαρώσει και να αφήσει την ανοδική παλίρροια του τομέα που επέλεξε να ανεβάσει τον πλούτο του πέρα από το φεγγάρι, κατάφερε να καταστρέψει τη συντριπτική πλειονότητα της δυνητικής καθαρής του αξίας.
Το πώς το κατάφερε αυτό είναι αυτό που καταγράφουν οι Buettner και Craig σε ένα βιβλίο πυκνό με στοιχεία και αριθμούς, αλλά διανθισμένο με στιγμές ειρωνείας και σκοτεινού χιούμορ – ιδίως όταν αντιπαραβάλλουν τη δημόσια μαγκιά του Τραμπ με τη συχνά θλιβερή πραγματικότητα της διαχείρισης των χρημάτων του.
Ο συνδυασμός αυτός μετατρέπει αυτό που θα μπορούσε να είναι ένας μάλλον βαρετός τόμος, που ενδιαφέρει μόνο εκπαιδευμένους επαγγελματίες του χρηματοπιστωτικού τομέα όπως εγώ, σε κάτι που θα μπορούσε να γυρίσει τις σελίδες.
Οι Buettner και Craig σκιαγραφούν μια εικόνα των επιχειρήσεων του Τραμπ ως «οφθαλμαπάτη[ες], χτισμένες σε κληρονομικό πλούτο, σκοτεινές συμφωνίες και μια αδιάκοπη επιδίωξη του φαίνεσθαι έναντι της ουσίας».
Ο πύργος του Τραμπ
Και όμως, σαν Road Runner, τρέχει από την άκρη του γκρεμού, κοιτάζει κάτω, ανασηκώνει τους ώμους του – και συνεχίζει μέχρι τα πόδια του να αγγίξουν ξανά το έδαφος στην άλλη πλευρά.
Οι Buettner και Craig εμβαθύνουν σε αυτή την ιστορία περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον έχω συναντήσει. Έχουν κάνει την εργασία τους σε συνεντεύξεις και εφημερίδες, την έχουν ελέγξει με φορολογικές πληροφορίες και επιχειρηματικά αρχεία που καλύπτουν τρεις δεκαετίες, και έτσι απέκτησαν μια άνευ προηγουμένου ματιά στην πραγματική λειτουργία της οικονομικής αυτοκρατορίας του Τραμπ.
Αποκαλύπτουν, νομίζω όσο μπορούμε να το φτάσουμε, την αλήθεια πίσω από την αφήγηση του πλούτου του και την απαραίτητη στήριξή του: τον μύθο ενός ιδιοφυούς επιχειρηματία που ο ίδιος έχει διασπείρει. Πάντα υπερέβαλλε για το πόσο πλούσιος ήταν και πάντα βρισκόταν εξαιρετικά κοντά στο χείλος της οικονομικής καταστροφής.
Αλλά αν και σπατάλησε πολλά, είναι επίσης αλήθεια ότι ήταν εξαιρετικά τυχερός.
Πρώτον, και κυρίως, ήταν ωφελημένος από την απολύτως θεαματική έκρηξη των ακινήτων στο Μανχάταν.
Δεύτερον, σε πολλές κρίσιμες στιγμές του συνέβησαν πράγματα που θα έπρεπε να τον είχαν βυθίσει στην ολική και αμετάκλητη χρεοκοπία.
Τρίτον, μπόρεσε να χρησιμοποιήσει την εικόνα του διάσημου εργολάβου- μεγιστάνα για να προσελκύσει νέους επιχειρηματικούς εταίρους αφού οι παλιοί του, είχαν νίψει τας χείρας τους.
Ήταν επίσης τυχερός με τον εφησυχασμό πολλών από αυτούς σε σχέση με τις απάτες του: την προθυμία τους να παίξουν μαζί του και να μην βρουν δικαστή να τραβήξει την πρίζα.
Τι είδους ψυχολογία παράγει αυτού του είδους τη συμπεριφορά; Οι Buettner και Craig ψυχαναλύουν τον Trump ως ανίκανο να δεχτεί το πλήγμα της αναγνώρισης της σχετικής ανικανότητάς του. Μια βαθιά ανάγκη για δημόσια επικύρωση ως ο δάσκαλος της Τέχνης της Συμφωνίας τον οδήγησε, ξανά και ξανά, σε όλο και πιο ριψοκίνδυνες αποφάσεις. Η ψευδαίσθηση της επιτυχίας έπρεπε να διατηρηθεί πάση θυσία, πράγμα που σήμαινε ότι μια ήττα έπρεπε να ακολουθηθεί από ένα ακόμη μεγαλύτερο στοίχημα.
Και έτσι, εκεί ήταν ο Τραμπ στις αρχές του 2017, παρά ταύτα, εκπληκτικά επιτυχημένος. Οι Buettner και Craig το αποκαλούν αυτό «ψευδαίσθηση».
Εγώ διαφωνώ βαθύτατα. Το να σώζεις επανειλημμένα τον εαυτό σου από τη χρεοκοπία -το να καταφέρνεις με κάποιον τρόπο να μεταβιβάζεις την ευθύνη στους ανθρώπους με τους οποίους συνεργάζεσαι, ενώ εσύ βγαίνεις με το ζόρι από την εικόνα- αποδεικνύει σημαντική ικανότητα και κάποιου είδους εφευρετικότητα.
Ο Τραμπ με τον πατέρα του το 1973 Πηγή φωτό: New York Times
Ο Τραμπ έχει επιδείξει μεγάλη (αν και χαμηλή) πονηριά και ανθεκτικότητα όταν βρέθηκε αντιμέτωπος με αυτό που συχνά φαινόταν να είναι σχεδόν βέβαιη οικονομική, επιχειρηματική και επιχειρηματική καταστροφή. Είναι, λένε οι Buettner και Craig, ένας συνδυασμός «παλικαριάς [και] branding» που του επέτρεπε πάντα «να φεύγει με κάτι – συνήθως εις βάρος άλλων».
Πολλοί από εμάς ελπίζουμε ότι η ιστορία του Τραμπ θα τελειώσει με μια σωστή τιμωρία, αποκαθιστώντας την κατάλληλη και δίκαιη ηθική τάξη του σύμπαντος, στην οποία η γαλαξιακής κλίμακας ύβρις του πράγματι θα αναδείξει τελικά μια ικανοποιητική νέμεση.
Μέχρι τότε, πρέπει να τον θεωρήσουμε ως μια αξιοσημείωτη επιτυχία – αν και λίγοι φιλόσοφοι θα έκριναν την επιτυχία του Τραμπ ως το είδος που αξίζει να έχει κανείς.
