ایسلندی ها همچون مردم سایر کشورها علیه ننگ سرمایه داری مالی احتکاری که معیشت مردم را نابود کرده بود، شورش کردند. اما خشم آن ها ناشی از تشخیص این واقعیت بود که نهادهای دموکراتیک کشورشان منافع شهروندان را نمایندگی نمی کنند زیرا طبقه سیاسی تبدیل به کاستی خود-بازتولید کننده شده بود که در خدمت منافع سرآمدان مالی و حفظ انحصار آن بر کشور بود.
