Бір қазақуар бай дүңген болыпты. Ол күндегі әдетінше малайларын жұмысқа жіберіп қазаншысын байқаса, әлгі от тамызбапты. Қазақшалап боқтап, «о, тамады» деп кетіп қалыпты, жазықсыз боқтағанына кектенген қазаншы ошаққа отынды тығып, қазанға суды толтырып болып жатып қалыпты.
Сәске болып малайлар жұмыстан қайтып келсе бет жуатын су да жоқ, шай да жоқ, ызаға булыққан бай қазаншысын ұйықтап жатқан жерінен тауып тергеуге алғанда:
— Тақсыр, таңертең мен от тамызып жатқанда маған ұрсып «от тамады» демеп пе едіңіз, от тамбап па, мен сіз айтқан соң өзі тамады екен десем, — деген екен.
