غرب به خصوص آمریکا نمی خواهند شاهد یک کشور عربی قوی، با ثبات و هم مرز با اسرائیل باشند که بتواند حق خود را در بلندی های جولان اشغالی مطالبه کند یا تهدیدی برای امنیت اسرائیل باشد.
سقوط بشار اسد در یکشنبه گذشته (۸دسامبر) نه فقط پایانی بر حاکمیت نزدیک به ۵۴ساله خاندان اسد (از ۱۴مارس ۱۹۷۱تا ۸دسامبر ۲۰۲۴) بر سوریه بود، بلکه پایانی بر حکومت حزب بعث سوریه از ۱۹۶۳ محسوب می شود.
سقوط اسد شروع دوران جدیدی است که شاخصه های آن نه برای سوری ها روشن است، نه برای همسایگان سوریه و نه برای قدرت های منطقه ای و جهانی. تعدد نیروهای شورشی درگیر در سقوط اسد با رویکردهای مختلف دینی و غیر دینی، تحولات ایدئولوژیکی، ساختاری و اسمی رهبر شورشیان ابومحمد جولانی یا همان احمد الشرع و کشورهای متعدد دخیل در امور سوریه، پیچیدگی اوضاع را دو چندان کرده است و هر گروه و کشوری تلاش می کند سهم خود را از این فضای پر التهاب کسب کند و نفوذ خود را گسترش دهد. در چنین اوضاعی اسرائیل که گویا از قبل کاملا آماده چنین شرایطی بود، بلافاصله اقدامات مداخله جویانه خود را در سوریه آغاز و سوریه جدید پس از اسد را آسیب پذیرتر کرد.
