از سال ۲۰۰۰ به‌علت تغییر الگوی مصرف، تقاضای جهانی برای نفت کوره ۴۰ درصد کاهش یافته است. از طرفی با اعمال استاندارد جدید سازمان بین‌المللی دریانوردی (IMO) در خصوص کاهش میزان گوگرد نفت کوره مصرفی در شبکه حمل و نقل دریایی از ۵/۳ درصد به کمتر از ۵/۰ درصد از سال ۲۰۲۰، پیش‌بینی می‌شود که سهم نفت کوره به‌عنوان سوخت کشتی‌ها از ۸۰ به ۳۰ درصد کاهش یابد.
به گزارش ایلنا، در حاضر یکی از مشکلات و معضلات پالایشگاههای نفت از جمله پالایشگاه تهران تولید باقیمانده‌ها و فراورده‌های سنگین نفتی (نفت کوره و وکیوم باتوم) که از ته‌مانده تقطیر نفت خام در خلاء بدست می‌آیند، است و درصد قابل توجهی از تولیدات پالایشگاههای نفت در سبد محصولات پالایشی را تشکیل می‌دهند. با توجه به الزامات و تکالیف قانونی برای کاهش فراورده‌های نفتی و کیفی‌سازی محصولات پالایشگاهی و لزوم رعایت استانداردهای جدیدی که برای این محصولات اعمال شده و در نتیجه محدودیت‌هایی برای عرضه آنها در بازارهای داخلی و بین‌المللی ایجاد شده است و اقتصاد پالایشگاههای نفت از جمله پالایشگاه تهران با چالش‌هایی همراه شده و پیش‌بینی می‌شود این روند در سال‌های آینده نیز ادامه یابد.
برای حل مشکلات ناشی از تولید باقیمانده‌های سنگین نفت خام در پالایشگاههای نفت، به‌کارگیری فناوری‌های ارتقاء باقیمانده نفت خام (Residue Upgrading) یا ارتقاء ته‌مانده بشکه (Bottom of Barrel Upgrading)، با هدف تولید محصولات سبک و با ارزش بیشتر مانند بنزین یا گازوئیل که منطبق با استانداردهای زیست‌محیطی نیز می‌باشند، به‌طور مداوم در حال افزایش است تا علاوه بر تامین تقاضا برای محصولات سبک‌تر، اقتصاد پالایشگاه و حاشیه سود آن نیز بهبود یابد. بررسی و ارزیابی‌های انجام‌شده در خصوص لزوم اجرای این طرح‌ها در پالایشگاههای نفت کشور از جمله پالایشگاه نفت تهران که با عنوان طرح‌های Upgrading شناخته می‌شوند، نشان‌دهنده ضرورت این طرح‌ها است. در این نوشتار دلایل و الزامات اجرای این طرح‌های کلیدی با در نظر گرفتن ملاحظات زیست‌محیطی، الزامات و تکالیف قانونی و ملاحظات اقتصادی بررسی می‌شوند.
