آزاد قدسی
در اینکه جناب پناهیان حق دارد به عنوان یک شهروند در مجلس امام حسین از قوه مقننه و مجریه یا هر نهاد یا شخص دیگری با فریاد سوال بپرسد و انتقاد کند نه تنها ایرادی وجود ندارد که باید تحسین شود چرا که قطعاً نقد سبب بیداری و حرکت می‌شود.
اما سوال این است آیا هشتاد میلیون شهروند دیگر که خارج از اراده خودشان در این سرزمین به دنیا آمده‌اند نیز این حق را در اجتماعات این چنین دارند یا نه؟
بر اساس شریعت اسلام و سیره نبوی و علوی و بر اساس قانون‌اساسی این حق صریح و شفاف تأیید و بالاتر از آن تأکید شده است.
از شریعت و سیره که بگذریم بر اساس اصل بیست و هفت قانون اساسی اجتماعات بدون حمل سلاح و به شرط آنکه مخل به مبانی اسلام نباشد آزاد است؛ این از تأیید، و بر اساس اصل هشت همان قانون امر به معروف و نهی از منکر وظیفه‌ای همگانی و متقابل بر عهده مردم نسبت به یکدیگر، حاکمیت نسبت به مردم و مردم نسبت به حاکمیت است؛ این هم تأکید.
حال سوال این است چگونه می‌شود کارگرانی که برای گرفتن حقوقشان و برای داشتن کار، تجمع می‌کنند، اعتراض می‌کنند، نقد می‌کنند و در بدترین حالت همچون آقای پناهیان عصبانی می‌شوند و یک غلط می‌کنند هم می‌گویند باید اینگونه دور از ذهن و تحقیقاً در قیاس موارد بسیار بدتر از آن ظالمانه مورد بی‌عدالتی قرار گیرند؟
حتی اگر فرض بگیریم که در ادامه اعتراض اتفاقاتی افتاده که حاصلش این احکام است باید پرسید که مجریان حاکمیت چه کرده‌اند که از یک معترض ساده برای گرفتن ابتدایی‌ترین حقوقش به پشتوانه حق تأیید شده و تأکیده شده نقد و اعتراض با سرکوب و ایجاد اختناق، با زمینه‌سازی برای ورود بیگانه و معاند، موجودی می‌سازند که به خیال شنیده شدن صدایش ممکن است به او پناه ببرد و حالا با یک جاسوس و کمونیست و اغتشاش‌گر طرف باشیم؟
آیا مجریان می‌دانند در پیشگاه عدل الهی تغییر اعتماد و باورهای یک انسان و تباه کردن عمرشان وقتی که ریشه جای دیگر است چه مسئولیت سنگینی دارند یا فراموش کرده‌اند چه در پیش دارند؟
دستمزد کارگری که پیامبر دستش را می‌بوسد و در روایات مختلف پرداخت آن پیش از خشک شدن عرقش توصیه اکید شده است نه تنها پرداخت نمی‌شود بلکه به جای التیامشان و شنیدن صدایشان سرکوب می‌شود و شاید برای احقاق حقشان زمینه گرایششان به جانب دیگر را ایجاد می‌شود.
در دینی که برای اجرای عدالت، امامش با مردی یهودی در دادگاه قرار می‌گیرد، سکوت در برابر چنین ظلمی که خدا دانند تعددش در همه این سال‌ها را، نه تنها دفاع نیست بلکه خوابی وهم‌آلود و همچون حضور سی‌هزار یزیدی در کربلا پُتکی است بر پیکره اسلام و انقلاب منتسب به آن.
