Ολοι δουλεύουν για την Ακροδεξιά και στην Eλλάδα και διεθνώς. Kατ’ αρχάς δουλεύει η ίδια η Ακροδεξιά για τον εαυτό της εντοπίζοντας κενά και ασάφειες των πολιτικών της αντιπάλων, χαϊδεύοντας τα χαμηλότερα λαϊκά ένστικτα – βασική αρχή του λαϊκισμού – διεμβολίζοντας παραδοσιακά ακροατήρια με φοβικά αφηγήματα και με την κατασκευή εσωτερικών εχθρών. Δουλεύει επίσης για την Ακροδεξιά μια φοβική ηττημένη Δεξιά η οποία οικειοποιείται την ατζέντα ακροδεξιών θέσεων σε ζητήματα όπως η κοινωνική πολιτική, το Μεταναστευτικό, οι διεθνείς σχέσεις. Δουλεύει για την Ακροδεξιά μια φοβική Αριστερά που έχει υποχωρήσει από την ταξικότητα, τη λαϊκή αυτοπεποίθηση, το εθνικό ζήτημα και έχει προσεταιριστεί μονομερώς ζητήματα δικαιωμάτων αποσυνδεδεμένα από το ευρύτερο κοινωνικό πλαίσιο. Αποσυνδεδεμένα από τις ευρύτερες κοινωνικές αγωνίες και ανησυχίες.
Για την Ακροδεξιά βέβαια δουλεύει και ένα «ακραίο Κέντρο» που πότε προσεταιρίζεται την ακροδεξιά ατζέντα, πότε τις φιλελεύθερες διεκδικήσεις. Ενα «ακραίο Κέντρο» το οποίο στη βάση του είναι βαθιά συντηρητικό και το οποίο αποτελεί το καλύτερο προκάλυμμα για τις πιο δεξιές μετατοπίσεις και στο κοινωνικό και στα ζητήματα εσωτερικής συνοχής. Η Ακροδεξιά σήμερα δεν έχει καμία σχέση με τον μανδύα που χρησιμοποιούσε τις προηγούμενες δεκαετίες. Εχει όμως πάντα μία τεράστια συγγένεια με τις παλαιότερες εκφράσεις της. Είναι στη βάση της ξενοφοβική, βαθιά διαιρετική και διαχωρίζει τους πληθυσμούς σε πλεονάζοντες και μη. Είναι στη βάση της εχθροπαθής και σε καμία περίπτωση δεν συγκροτεί σεβασμό απέναντι στην ανθρώπινη ζωή. Η Ακροδεξιά σήμερα όμως είναι και πιο έξυπνη από ποτέ. Μεταμορφώνεται, μεταπλάθεται, μεταμφιέζεται και ξέρει να είναι ευρύχωρη και ευέλικτη. Δείτε το παράδειγμα της Τζόρτζια Μελόνι στην Ιταλία. Δείτε το παράδειγμα της Λεπέν στη Γαλλία. Δείτε το παράδειγμα όλων αυτών των νέων ρευμάτων που μπορούν το πρωί να είναι ευρωπαϊκά, το βράδυ εθνοκρατικά, ενδιαμέσως φιλελεύθερα και ολίγον τι ξενοφοβικά και οικειοποιούμενα μία λογική κλειστών συνόρων.
Και εδώ γίνεται μία βασική παρανόηση – εξάλλου πάνω σε παρανοήσεις συγκροτείται η νέα ηγεμονία της Ακροδεξιάς, που σε πολλές χώρες με τη δική της ανοχή κυβερνούν διάφοροι κεντροδεξιοί. Οχι, όποιος είναι με το έθνος-κράτος δεν σημαίνει πως είναι και ακροδεξιός. Οποιος είναι με την εδαφική κυριαρχία της χώρας του δεν είναι πάντα ακροδεξιός. Οποιος διαφωνεί με τα «ανοιχτά σύνορα» δεν είναι πάντα ακροδεξιός. Ακριβώς πάνω σε αυτή την παρανόηση έρχεται και συγκροτείται και μία πολεμική στην Ακροδεξιά η οποία είναι λανθασμένη στη βάση της και στην πραγματικότητα τη δυναμώνει. Η πολυμορφικότητα της Ακροδεξιάς εξάλλου σήμερα είναι πρωτόγνωρη. «Το ευρύ φάσμα της ξεκινάει από τις εγκληματικές συμμορίες ανοιχτά φιλοναζιστικών σχηματισμών και φτάνει μέχρι τα “κατοικίδια” κοινοβουλευτικά κόμματα με φιλοδοξίες νόμιμης κατάληψης της εξουσίας», όπως γράφει ο συγγραφέας και συνάδελφος Πέτρος Παπακωνσταντίνου στο πολύ ενδιαφέρον δοκίμιό του «Το γκρίζο κύμα» (εκδ. Τόπος).
Μια τέτοια πολυπλοκότητα πρέπει να λαμβάνει υπόψη τις όψεις της κυρίαρχης πολιτικής που καταφέρνει και ενσωματώνει σήμερα η Λερναία Υδρα της Ακροδεξιάς. Μπορεί να είναι φιλοσημιτική, φιλοευρωπαία, φιλονατοϊκή, και αυτό είναι από μόνο του μια μεγάλη διαφορά με παλιότερες εκφάνσεις της. Μήπως όμως πρέπει να της δίδεται χώρος να κυβερνά ή να συγκυβερνά ώστε να εξατμιστεί και ο όποιος ριζοσπαστισμός της; Να μια σκέψη που έχει βάση αλλά και ταυτόχρονα είναι αδιέξοδη. Κι αυτό αφού πάντα στις δεξιές μετατοπίσεις υπάρχει κάποιος πιο δεξιός να συγκροτεί το κάθε φορά νέο σχήμα. Κι αυτό αφού η Ακροδεξιά έχει πια το know how και κοινοβουλευτική να είναι και παλιάς κοπής.
