Πιο εύκολο είναι να τετραγωνίσεις τον κύκλο παρά να βρεις πεδίο συμφωνίας για το τι είναι Κέντρο εν Ελλάδι. Ας το δούμε από την αρχή. Τι μας λέει η Alco, στη νέα της μέτρηση για τον Alpha; Πως στην πρόθεση ψήφου όσων αυτοπροσδιορίζονται ως κεντρώοι, το ΠΑΣΟΚ έρχεται πρώτο με 35%, ακολουθεί η ΝΔ με 20%, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ παίρνει μόλις 5%. Αρα με αυτά τα (νέα) δεδομένα καταλαβαίνουμε πως οι κεντρώοι έχουν μετακινηθεί από τη ΝΔ προς το ΠΑΣΟΚ. Αν όμως είναι η πιο δυναμική εκλογική ομάδα, γιατί η ΝΔ παραμένει άνετα πρώτη και μάλιστα παρά την τόση φθορά; Το Κέντρο είναι κρίσιμο μόνον του τελικά ή ως κερασάκι στην τούρτα των δύο βασικών δεξαμενών (Κεντροδεξιά και Κεντροαριστερά); Και αλήθεια τι είναι τελικά αυτό το Κέντρο που πάντα ψηφίζει Δεξιά ή Αριστερά και ποτέ Κέντρο αυτοτελώς; Αστε δε που είμαστε η μόνη χώρα που χωρίς να έχουμε αμιγώς κεντρώο κόμμα, αναζητούμε πάντα τους κεντρώους. Μήπως αυτό δεν αποτελεί πολιτικό παράδοξο;
Η κουβέντα για το Κέντρο θυμίζει το ιερό χαμένο δισκοπότηρο που κανείς δεν ξέρει πού είναι αλλά ξέρει τον τρόπο να φτάσει σε αυτό. Το ακροατήριο αυτό υμνείται από όλους και όλοι προσαρμόζουν τη στρατηγική τους για να το ελκύσουν. Και όμως κανείς δεν το έχει χαρτογραφημένο πλήρως παρά μόνον με μια σχηματική και μάλλον αυθαίρετη ερμηνεία πως αποτελεί τη δεξαμενή που ισομερώς απέχει από τα άκρα. Στην ίδια ανάλυση το Κέντρο ταυτίζεται με τη μετριοπάθεια και τους ήπιους τόνους ενώ άλλοι το ταυτίζουν επίσης – με δόσεις αυθαιρεσίας – με τον πάλαι μεσαίο χώρο ή με τα μεσαία στρώματα. Ορισμένες ερωτήσεις αρκούν για να γκρεμιστεί ο πύργος του Κέντρου.
Τι γνώμη έχουν όσοι δηλώνουν κεντρώοι με το μονοπώλιο της βίας από το κράτος ή με την αστυνομοκρατία; Πώς αντιλαμβάνονται τις συλλογικές διεκδικήσεις; Διαβάζουν ως αντιμεταρρύθμιση τις αυστηροποιήσεις στον Ποινικό Κώδικα ή ως αναγκαίο φρονηματισμό μιας κοινωνίας ατιμωρησίας; Αλήθεια τι είπαν δεκαπέντε περίπου χρόνια για τα μνημόνια; Ηταν ευλογία ή μια άσκηση εσωτερικής υποτίμησης; Μήπως το Κέντρο απλώς είναι παράρτημα της Κεντροδεξιάς – Δεξιάς που απλώς ψελλίζει τις επιμέρους ενστάσεις του; Μήπως δεν υφίσταται Κέντρο, παρά μόνον ως επινόηση της σύγχρονης δημοσιολογίας ή των μαθητευόμενων μάγων που συμβουλεύουν τους πολιτικούς αρχηγούς; Ιστορικά πάλι όποτε εμφανίστηκε, όπως το 1961 και υπό τον συνασπισμό δυνάμεων, περισσότερο ως εγγυητής ενός συστήματος ήλθε παρά με μια δική του δυναμική που να υπερβαίνει την Αριστερά ή τη Δεξιά. Δύναμη σήμερα συμπληρωματική και όχι εναλλακτική, θα πρέπει να διαβάζεται βάσει των όσων απαντάει και όχι των όσων φανταζόμαστε πως ρωτάει.
Θα είναι το πρόσωπο του προϋπολογισμού στη Βουλή, με την ομιλία του την Κυριακή. Οπου η συζήτησή του δεν είναι αμιγώς και μόνον οικονομική αλλά βασικά είναι crash test πολιτικών σχεδίων. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, σε μια στιγμή που φαίνεται να ζυγίζει τις κινήσεις του μεταξύ Κέντρου και Δεξιάς, θα καταδείξει και τις προθέσεις του στο βασικό δημοσιονομικό και φορολογικό πεδίο. Το ρεπορτάζ λέει για συγκρατημένα πράγματα αν και η κυβέρνηση ψάχνει μια περαιτέρω ελάφρυνση. Το θέμα είναι αν ο κόσμος πια πείθεται έπειτα από τέσσερα χρόνια ακατέβατης ακρίβειας.
Το βλέπουμε σε θανάτους δημοσίων προσώπων και κυρίως πια διαδεδομένα στα κοινωνικά δίκτυα. Οι πενθούντες με ποστ και κοινοποιήσεις βασικά μιλούν ή γράφουν για τον εαυτό τους με αφορμή τον θάνατο κάποιου και πολύ λιγότερο για τον τεθνεώτα τον ίδιο. Θυμίζουν τη σχέση μαζί του με μια φωτογραφία, λίγοι εξ αυτών ή λίγες φορές η σχέση ήταν όντως υπαρκτή. Βασικά θυμίζουν τι κατάφεραν εκείνοι. Και ο μακαρίτης; Πού διεκδικεί έστω μερικές γραμμές κατά την ύστατη στιγμή του, την εκδημία του; Να κάτσει στα αβγά του και να απολαύσει την αιώνια ειρήνη. Οι ζώντες θα ξιφουλκήσουν πάνω από το μνήμα του για το ποιος τον ήξερε καλύτερα.
