Οταν η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ είχε κληθεί να αντιμετωπίσει την πυρκαγιά στο Μάτι, στα απανωτά αίσχη που είχαμε δει περιλαμβάνονταν αξιωματούχοι που δήλωναν βέβαιοι ότι δεν έγινε λάθος, παρουσιάσεις με δορυφόρους και υπονοούμενα και – το χειρότερο όλων – σχόλια για το πώς η πυρκαγιά έκαψε τα αυθαίρετα των παρανομούντων κι έναν υπουργό που πήγε και είπε στα μούτρα κλαμένων πυροπλήκτων ότι φταίνε αυτοί που ήθελαν εξοχικό. Ολο αυτό δεν τους πήγε πολύ καλά βέβαια. Αφησε όμως σε όλους μας πολύτιμα μαθήματα.
Με την τελευταία φωτιά στην Αττική συνέβη κάτι που δεν είχαμε ξαναζήσει. Ο Πρωθυπουργός διέκοψε μεν τις διακοπές του για να επισκεφθεί το συντονιστικό της Πολιτικής Προστασίας, αλλά δεν έκανε καμία δήλωση όσο η πυρκαγιά ήταν σε εξέλιξη. Αναφέρθηκε μόνο μετά, τον Δεκαπενταύγουστο (που δεν θα μπορούσε και να το αποφύγει) αποφαινόμενος ότι επλήγησαν «λίγοι». Ενα ακατανόητο ζύγι. Είναι, βεβαίως, πιθανό τα 154 σπίτια που επλήγησαν ή καταστράφηκαν εντελώς να φαίνονται πράγματι «λίγα» στον Πρωθυπουργό, σίγουρα όμως διαθέτει την παιδεία για να αντιληφθεί ότι οι συνέπειες τέτοιων φαινομένων είναι πολύ ευρύτερες.
Επιπλέον, αποφάσισε να πάει σε μια πυρόπληκτη περιοχή, στην Πεντέλη, όχι για αυτοψία, αλλά για μια σύσκεψη, δέκα ολόκληρες μέρες μετά. Και έκτοτε συνέβησαν πράγματα που έμοιαζαν βγαλμένα από ένα βελτιωμένο handbook από την εποχή του Ματιού. Ενδεικτικά, υπουργός έκανε face control σε διαμαρτυρόμενους πολίτες και απεφάνθη αρμοδίως ότι είναι αριστεροί και από άλλες γειτονιές. Ενώ η κυβέρνηση που συνδύασε με μοναδικό τρόπο το «επιτελικό κράτος» με την «ατομική ευθύνη», ανακοίνωσε «πόρισμα» πως 8 στα 10 καμένα σπίτια δεν είχαν δηλώσει σε ηλεκτρονική πλατφόρμα ότι έχουν καθαρίσει τα ξερόχορτα. Αρα, η ατομική ευθύνη «δούλεψε», λένε, αφού κάηκαν ακαμάτηδες. Η πιθανότητα να καθάρισε και να μην έκατσε να το δηλώσει σε πλατφόρμα δεν πιάνεται. Ούτε να μην καθάρισε αλλά να το δήλωσε ψευδώς. Ούτε ότι πολλοί καθάρισαν και ουδείς πήγε να μαζεύει την παρατημένη βιομάζα.
Τέτοιες λεπτομέρειες δεν μπορούν, άλλωστε, να χαλούν αφηγήματα που απαλλάσσουν τους «επιτελικά υπεύθυνους» από τις ευθύνες τους, μεταβιβάζοντάς τες στους πολίτες. Ολα αυτά είναι τουλάχιστον θλιβερά. Είπαμε όμως: η εμπειρία έχει διδάξει και σε εμάς κάτι. Πως τέτοιες συμπεριφορές είναι, συνήθως, ενδείξεις ανασφαλειών, αποδρομής, πολιτικών αδιεξόδων.
