Τελικά ούτε ο Καραμανλής έριξε τον Μητσοτάκη από την Πάτρα κι έχω αρχίσει να ανησυχώ. Θα τον ρίξουμε ή δεν θα τον ρίξουμε;
Ο Καραμανλής είπε σε ήπιο τόνο κανονικά πράγματα, με τα οποία μπορεί κάποιος να διαφωνεί ή να συμφωνεί αλλά δεν έχει λόγο να πάρει ανάποδες.
Σε αντίθεση φυσικά με τον Σαμαρά που τους σήκωσε όλους στο πόδι.
Εως τώρα λοιπόν βλέπω μόνο μισές δουλειές. Ολο λάδι και τηγανίτα τίποτα.
Και ερωτώ: Τι μου έχει μείνει να περιμένω για να πέσει η κυβέρνηση; Να βγει στον ΣΥΡΙΖΑ ο Γκλέτσος ή ο Πολάκης και να μπουκάρουν στο Μαξίμου;
Να ανθήσει το Κίνημα Δημοκρατίας του Κασσελάκη;
Να δραστηριοποιηθεί ο Τσίπρας;
Να αρχίσει δίκες και συλλήψεις η Ζωή;
Διότι όλα τα υπόλοιπα μάλλον δεν έχουν βοηθήσει ιδιαίτερα. Και σε όσους ανακυκλώνουν παραμύθια δεξιά κι αριστερά έχω να εξηγήσω μερικά απλά πράγματα.
Στην ευρωπαϊκή δημοκρατία, τις κυβερνήσεις δεν «τις ρίχνουν» κάποιοι, που λέει κι ο Πολάκης ή που νομίζουν οι σουλατσαδόροι.
Οι κυβερνήσεις πέφτουν στη Βουλή (αν χάσουν την εμπιστοσύνη της) και στον λαό (αν τους καταψηφίσει στις εκλογές).
Οσοι λοιπόν ενδιαφέρονται να φύγει η κυβέρνηση είτε θα πρέπει να της στερήσουν την κοινοβουλευτική πλειοψηφία (όπως συνέβη στη Γερμανία, για παράδειγμα, όπου πλακώθηκαν μεταξύ τους οι κυβερνητικοί εταίροι) είτε θα πρέπει να κερδίσουν τις εκλογές όταν γίνουν.
Αλλη μέθοδος δεν υπάρχει. Τα υπόλοιπα συνιστούν αντιδημοκρατική εκτροπή. Και δεν ξέρω πολλούς που θέλουν να μπει η χώρα σε περιπέτειες.
Πάμε στη συνέχεια. Επί της ουσίας, ο Καραμανλής κι ο Σαμαράς είπαν πάνω – κάτω τα ίδια. Ποια είναι η διαφορά; Ο ένας τα είπε αποφορτισμένα χωρίς να τα προσωποποιεί. Ο άλλος έστησε καβγά.
Είναι άλλο να προειδοποιείς για κάτι αν συμβεί. Κι άλλο να καταγγέλλεις έντονα ότι συμβαίνει κάτι που δεν συμβαίνει.
Η κριτική λοιπόν στην κυβερνητική πολιτική δεν είναι απλώς ανεκτή. Είναι επιβεβλημένη, έτσι δουλεύει το μαγαζί.
Η υπερβολή όμως την ακυρώνει και λειτουργεί τελικά όχι εναντίον της κυβέρνησης αλλά εναντίον της κριτικής. Τόσο απλό.
Μου θυμίζει λίγο τη χαρωπή Νέα Αριστερά.
Στις 20 Νοεμβρίου ζητούσαν «να πέσουν οι τιμές, να ανέβουν οι μισθοί», κάτι που ισοδυναμεί περίπου με το μυστικό της ευτυχίας.
Στις 21 Νοεμβρίου ήθελαν «να συλληφθεί ο Νετανιάχου». Υποθέτω από άγημα «Επικίνδυνων Αποστολών» υπό τον Κούλογλου.
Στις 22 Νοεμβρίου απαιτούσαν «να αφεθεί ελεύθερος ο Ρωμανός». Χωρίς να ερωτηθούν από κανέναν.
Το «καλοκαιρινές διακοπές για πάντα» θα το υποσχεθούν μόλις ανοίξει λίγο ο καιρός.
