Ο Αλέξης Τσίπρας πανηγυρίζει την πρωτιά του Νέου Λαϊκού Μετώπου στη Γαλλία. Θεωρεί ότι είναι το μοντέλο που έχει στο μυαλό του για την επιστροφή του στο πολιτικό προσκήνιο, ασφαλώς σε κάτι ευρύτερο του ΣΥΡΙΖΑ, σε ένα νέο μέτωπο. Γι’ αυτό και έγραψε στα σόσιαλ έναν θούριο:
«Οταν οι προοδευτικές δυνάμεις παραμερίζουν το “εγώ”, αφήνουν τη διαίρεση και βάζουν μπροστά το “εμείς” και το “μαζί”, τότε μπορούν να ανατρέψουν τα προγνωστικά και να πετύχουν μια ιστορική νίκη». Στην ίδια ανακοίνωση, ο πρώην πρωθυπουργός προσθέτει ότι «το γαλλικό μάθημα δεν αφορά μόνο τη Γαλλία. Αφορά όλη την Ευρώπη. Και την Ελλάδα, προφανώς».
Οπως συμβαίνει με τον Αλέξη Τσίπρα, του αρέσει πάντα να παραπέμπει σε πράγματα που βοηθάνε τον βραχυπρόθεσμο σχεδιασμό του, ξεχνώντας τα συμφραζόμενα. Ενα από τα συμφραζόμενα του «γαλλικού μαθήματος», στο οποίο παραπέμπει, είναι η γνώμη αυτού που ο Τσίπρας θεωρεί νικητή στις γαλλικές εκλογές, του Ζαν-Λικ Μελανσόν, επικεφαλής του Μετώπου. Του θυμίζω τι είχε δηλώσει ο Μελανσόν αναφερόμενος στο πρόσωπό του τον Ιούλιο του 2018, στο γαλλικό δίκτυο BFMTV:
«Ο Τσίπρας εξελέγη, υποσχόμενος ένα αριστερό ριζοσπαστικό πρόγραμμα και όταν του παρουσίασαν ένα απαράδεκτο μνημόνιο το έθεσε σε δημοψήφισμα, χωρίς να αποδεχθεί τελικά τη βούληση του λαού του. Πρόδωσε τον λόγο του. Γιατί ξεπουλά τη δημόσια περιουσία και καταστρέφει τη χώρα του; Δεν θέλω να υπάρχει ούτε ένας γάλλος πολίτης που να πιστεύει πως αν εγώ αναλάβω την εξουσία θα γίνω ένας ακόμη… Τσίπρας». Για τους λόγους αυτούς, ο Μελανσόν στην ίδια συνέντευξη είχε αποκαλέσει τον Τσίπρα μια «από τις πιο ελεεινές φιγούρες της ευρωπαϊκής πολιτικής ζωής».
Του Κώστα Σκλαβενίτη
Τι σημαίνει αυτό; Οτι αν ο Μελανσόν βρισκόταν στη θέση του πρωθυπουργού, θα στόχευε στην υλοποίηση του αριστερού προγράμματος όχι του Μετώπου αλλά του κόμματός του, της Ανυπότακτης Γαλλίας – το οποίο ναι μεν δεν έχει σχέση με το περίφημο πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης (χρησιμοποιώ το παράδειγμα, επειδή ο Τσίπρας κάνει ανοίκειες συγκρίσεις) αλλά είναι σαφώς πρόγραμμα παροχών τύπου «δώσ’ τα όλα», πρόγραμμα δηλαδή χρεοκοπικό και, πάντως, πρόγραμμα που υπονομεύει τις πολιτικές της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Απέναντι στις ευρωπαϊκές επιλογές είναι και στο ζήτημα της Ουκρανίας. Το 2014 είχε υποστηρίξει την κατάληψη της Κριμαίας και, ενώ το 2022 είχε στραφεί κατά του Πούτιν, στη συνέχεια έχει κάνει δηλώσεις σκεπτικισμού για την ευρωπαϊκή στήριξη στην Ουκρανία ενώ είναι κατά της συμμετοχής της Γαλλίας στο ΝΑΤΟ.
Με αυτές τις θέσεις, είναι πολύ δύσκολο να γίνει αποδεκτός ο Μελανσόν στην πρωθυπουργία όχι από τον πρόεδρο Εμανουέλ Μακρόν αλλά ακόμα κι από τους εταίρους του στο μέτωπο, και ιδίως τους σοσιαλιστές και τον Ραφαέλ Γκλικσμάν.
Με άλλα λόγια, η γαλλική κυβερνητική λύση (έστω: μια κάποια λύση) δεν θα προέλθει από κάποιο Μέτωπο αλλά από κάποια πρόσωπα και την πίστη στον ρόλο της Γαλλίας στο ευρωπαϊκό σύστημα. Ο νικητής των εκλογών, ο Μελανσόν, έχει ηττηθεί. Πύρρειος η νίκη του. Ο Αλέξης Τσίπρας (αλλά και ο Χάρης Δούκας, και άλλοι ονειροπόλοι ενός ανάλογου εγχώριου μετώπου) ποντάρουν σε ζωτικές πλάνες. Λογαριάζουν χωρίς τον ξενοδόχο – που, και στην περίπτωση αυτή, έχει όνομα: Εμανουέλ Μακρόν. Ο οποίος, αφού περιόρισε στρατηγικά τη Λεπέν, ήρθε η ώρα να συμβάλει στην εκκαθάριση της ευρωπαϊκής από την αποσταθεροποιητική της ευρωπαϊκής πορείας Αριστερά.
Είναι ο πέμπτος χρόνος με κυβέρνηση Μητσοτάκη και ορισμένα ζητήματα που τα αποδίδουμε στις πρακτικές ή στη νομοθεσία του ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζουν να επηρεάζουν αρνητικά τη ζωή μας. Ενα από τα ζητήματα αυτά ανέκυψε με τη δολοφονία, στο Νέο Ψυχικό, του τοπογράφου Παναγιώτη Στάθη. Οι αστυνομικοί εντόπισαν ένα άτομο στο οποίο αποδίδουν τη δολοφονία. Η έκπληξη είναι ότι ο φερόμενος ως δολοφόνος βαρύνεται για ανθρωποκτονίες, ληστείες, επιθέσεις, εκβιασμούς αλλά και εμπλοκή σε απαγωγή επιχειρηματία. Για όλες αυτές τις πράξεις έχει καταδίκες σε βαριές ποινές αλλά, εδώ και περίπου δύο χρόνια, κυκλοφορεί ελεύθερος.
Η δήλωση εκπροσώπου της ΕΛ.ΑΣ. δείχνει ότι κάτι δεν πάει καλά: «Ο άνθρωπος αυτός, παρόλο που γνωρίζουν το παρελθόν του στην Ασφάλεια γιατί έχουν ξανασχοληθεί, δεν γνωρίζουν πώς κατάφερε και αποφυλακίστηκε και με τι όρους βρίσκεται έξω». Σοβαρολογεί; Ακόμα κι αν ο κατηγορούμενος βγήκε με νόμους του ΣΥΡΙΖΑ, είναι δυνατόν οι υπηρεσίες ασφαλείας να μη γνωρίζουν πώς είναι ελεύθερος ένας βαρυποινίτης, πού κινείται, αν ζει πάνω από τις δυνατότητές του; Πώς εμπεδώνεται το αίσθημα ασφάλειας αν δεν υπάρχει μια στοιχειώδης επιτήρηση; Και τι είναι οι φυλακές, ξενοδοχείο;
Κάτι τέτοιες περιπτώσεις πληγώνουν την εμπιστοσύνη των πολιτών στις κυβερνήσεις.
